Op moment van schrijven is het tien over half 11 's avonds. Earth Hour is weer voorbij. En de grote vraag is: is mijn challenge gelukt? Het antwoord luid JA. Met een hand vol schrijfkramp was het even aanpoten om het verhaal af te krijgen, maar het is zeker gelukt. Gelukkig kan ik best snel pennen :D Daarna heb ik het uiteraard direct uitgetypt, zodat jullie er ook van kunnen genieten. Dit is een origineel verhaal met karakters die ik al een tijdje ken: Joep en Sandra. Zij komen ook voor in mijn boek Dance SoulBlues. Het verhaal is geïnspireerd op Earth Hour. Delen mag, uiteraard, maar het creatieve copyright ligt uiteraard bij mij. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! Ik vond het in ieder geval heel leuk om te schrijven. Ga er maar wel even voorzitten... het is namelijk bijna 2.000 woorden lang geworden. Happy Earth Hour.1 uur in het donker
een kort verhaal & gedicht van Berry de Nijs
Eindelijk was het zover: Earth Hour. Joep had er al weken naar uitgekeken, omdat hij het dit jaar eens helemaal anders zou gaan aanpakken. Dit jaar ging hij in plaats van alleen rondhangen bij kaarslicht, rondhangen hangen bij kaarslicht terwijl hij in dat ene uur een liedje zou gaan schrijven geïnspireerd op dit uur voor Moeder Aarde. Hij en Sandra zouden dit op zijn ruime zolderverdieping gaan doen. Hij ging schrijven en Sandra zou getuige zijn van het schrijfproces en het vastleggen met foto’s en filmpjes voor social media.
De fijnste plek op zijn zolder om te schrijven en liedjes te componeren op zijn gitaar was zittend op de verhoging waar ook zijn bed stond. De ruime opstap bood genoeg ruimte om comfortabel te zitten. Hij nam plaats en legde alles wat hij nodig had binnen handbereik.
‘Ben je er klaar voor?’ vroeg Sandra, terwijl ze op haar horloge keek.
Hij haalde nog een keer diep adem en knikte. ‘Ready.’ Hij had vlinders in zijn buik. Al de hele dag eigenlijk. Dat had hij wel vaker als zijn vingers jeukten om aan de slag te gaan. Maar hij vond het ongemerkt toch ook wel spannend om een liedje te schrijven in zo een korte deadline. Het was maar een uur. En writers block kon hij nu dus echt niet gebruiken.
‘Okay, nog vijf seconden, drie, twee…één…LICHT UIT!’ lachte Sandra en ze sloeg iets te baldadig op de lichtknop. Het licht op zolder was uit. Lang hoefde hij echter niet aan het gebrek aan licht te wennen, want de kaarsen die ze rijkelijk rond hem en zijn bed hadden neergezet flakkerden er vrolijk op los en boden genoeg licht om bij te kunnen schrijven. Ze waren het afgelopen half uur er maar wat druk mee geweest.
‘Romantisch!’ giechelde ze, terwijl ze haar mobiel nam en deze op hem richtte voor de eerste video en hem de ruimte om te reageren ontnam met een snel: ‘Go!’
‘Hey! Joep van Dance hier. Zoals jullie weten is het Earth Hour en ik hoop dat jullie het komende uur ook genieten van het donker. Ik ga het komende uur een liedje schrijven, dus hou onze social media updates in de gaten als je wil weten of het me gaat lukken!’
‘En verstuurd… Zo je eerste update staat op Twitter en Facebook. No pressure lief,’ lachte ze.
‘Nee, totaal niet!’ beaamde hij lachend. ‘Okay, waar zal ik eens gaan beginnen?’
‘Geen idee, ik ben alleen maar hier voor mentale support,’ giechelde ze, terwijl ze naast hem ging zitten op de verhoging en het zich gemakkelijk maakte. ‘Verder laat ik het helemaal aan jouw creativiteit over.’
Het was wel waar dat Joep de meeste liedjes schreef voor de band, zowel qua teksten als de basis voor de muziek. Deze maakten ze toch vaak met de rest van de band af. Zo hadden ze toch pas ook weer een paar mooie nummers voor het nieuwe album afgerond.
‘Lief,’ fluisterde ze in zijn oor, waarbij hij haar warme adem tegen zijn huid voelde kriebelen, ‘je hebt een uur de tijd om iets moois te creëren. En je zei vanmiddag nog dat je met een idee rond liep.’
‘Uh-huh,’ antwoordde hij, terwijl hij merkte dat hij langzaam in zijn creatieve zone begon te komen. Zijn handen gleden al over de snaren van zijn gitaar. Hij liep al zeker drie weken met een idee rond. Sterker nog, hij had al de hele dag het eerste couplet lopen neuriën.
‘Laat eens horen dan?’ moedigde ze hem lief aan. Hij keek haar recht in haar donkerbruine reeënogen. Ze weerspiegelden het dansende kaarslicht om hen heen. Ze had gelijk dat het kaarslicht romantisch was. En ze zag er altijd zo prachtig uit als het kaarslicht over haar huid streelde. Terwijl ze speels naar hem terug staarde, begonnen de woorden waar hij al een tijdje op liep te broeden boven te drijven:
Somewhere in the Serengeti
Roams the Lion wild and free
There’s this man, thinks ‘Sure, he’s pretty
To hang on my wall for everyone to see’
‘He, jesses,’ fluisterde ze, terwijl ze met haar mobiele telefoon bezig was. Ze zou stukjes filmen dus daar zou ze wel mee bezig zijn geweest. Zelf kraste hij al neuriënd de tekst met de akkoorden in zijn kladblok.
‘Er wonen toch wel leeuwen in de Serengeti?’ vroeg hij ineens.
‘Ja…,’ antwoordde ze. ‘Nog wel.’
Nog wel ja. Daarom was hij ook met deze challenge begonnen. Het was de bedoeling dat mensen zouden nadenken na het horen van deze tekst. En de band was bekend genoeg om een beetje invloed te hebben op de fans.
And there is one less lion sleeping here tonight
There is one less lion seeing… the morning light…
‘Wild life crime?’ vroeg ze. Hij knikte. Hij had niets met haar besproken, omdat hij dit op haar uit wilde testen. Dat deed hij wel vaker met nieuwe nummers. Zo wist hij of de boodschap duidelijk genoeg was. Hij wilde er immers meer mee zeggen, dan alleen iets over Earth Hour. Alhoewel…
Sitting in the dark I wonder
Something something Mother Earth…
Sandra begon te giechelen. ‘Catchy!’ luidde haar commentaar. Het flakkerende kaarslicht danste op en neer, alsof het ook moest lachen om zijn vreemde gedachtenkronkel.
‘Net had ik het nog…’
‘Neem je tijd lief, je hebt nog een half uur.’
‘You are not helping…’ zong hij op een hoog zeurderig toontje, maar dat maakte haar nog meer aan het lachen. Wat was het nou? ‘Sitting in the dark I wonder…’
‘Moet er ook een panda bij?’ zong ze giechelend. Het was aanstekelijk en hij voelde een brede glimlach op zijn gezicht verschijnen. Het was precies de ontspanning die hij even nodig had:
Sitting in the dark I wonder
How I can save my Mother Earth
Is there a way, I ponder
To change our downwards spiralling curve?
‘O ik krijg er koude rillingen van!’ fluisterde ze haast buiten adem, alsof ze haar adem een tijdje had ingehouden.
And there is one less… ice berg floating here tonight
There is one less piece of arctic shining in the morning light
‘Wacht, ik heb ineens een idee,’ ze legde haar mobiel weg en reikte naar een koffertje dat op zijn bed lag en haalde haar viool tevoorschijn. Het kaarslicht speelde meteen met het glanzende hout en metalen accenten van de viool. ‘Wat zijn de akkoorden ook weer?’
Joep somde ze op, terwijl hij zijn laptop pakte, de voeding losmaakte van de computer en vervolgens aanzette. Ondanks de warmte van de kaarsen om hen heen, kreeg hij nu een beetje kippenvel, terwijl ze de warme grondtonen speelde van ieder akkoord. Stiekem kon hij nooit genoeg krijgen van haar vioolspel. Dat kwam ook omdat ze dan altijd zo zelfverzekerd overkwam. En dat vond hij eerlijk gezegd nogal sexy.
Hij zette de webcam aan om zo hun componeerproces vast te leggen. De dragende tonen van de viool, de lichte toon van zijn gitaar en het kaarslicht gaven het nummer direct een apart, misschien wat aards tintje. Perfect.
In nog geen tien minuten schreven ze zo samen het nummer af. Hij de tekst en de basis, terwijl Sandra voor de perfecte versiering en verrijking van de tekst zorgde. Zo nu en dan speelde ze een stukje van The Lion Sleeps Tonight erdoor heen. Hij had het idee dat het donker, het kaarslicht en het thema de inspiratie vanzelf naar boven haalden. Hij schreef wel vaker nummers in de avonduren, maar zelden bij kaarslicht.
‘Misschien wel goed om vaker te doen,’ dacht hij, ‘het bespaart niet alleen elektriciteit, maar het wakkert ook een deel van mijn creativiteit aan wat ik nog niet ontdekt had…’
‘Waar denk je aan?’ vroeg ze ineens. Ze zat met haar mobiel in haar hand en zal vasrt wel weer wat fotootjes en een update op social media hebben gezet.
‘Hoe lang we nog hebben…’ zei hij.
‘Het is tien voor half tien…’ antwoordde ze met een lichte verbazing in haar stem.
‘Wow… dat is snel gegaan!’
‘Tja… het is ook maar één uurtje in het donker,’ zei ze.
‘Wel een bijzonder uur…’
Ze knikte. ‘Zijn we er klaar voor om dit kindje met de wereld te delen?’
‘Yeah, it’s showtime.’
Ze zette de webcam aan en Joep wist dat het uur nu echt voorbij was. Hij vond het erg leuk dat ze het nummer een kindje noemde. Hij hoopte dat deze bijdrage aan Earth Hour hielp om de beweging nog meer te laten opgroeien.
‘Go!’ fluisterde ze weer en hij wist wat hij moest doen.
‘Hi everybody! Daar ben ik weer. Dank jullie wel voor alle leuke reacties op onze tweets en zo. Sandra en ik hebben het nummer geschreven. Het is af, maar misschien nog wel een beetje ongepolijst, dus het kan hier en daar nog een beetje rammelen. Het nummer heeft nog geen titel, maar voel je vrij om je suggesties in de comments te plaatsen. Ik hoop dat jullie een leuke Earth Hour hebben gehad. Wij in ieder geval wel. Here is our song. Enjoy!’
Hij zag in zijn ooghoek dat Sandra haar viool alweer had gepakt. Even wisselden ze een korte blik met elkaar, daarna telde hij af en ze begonnen te spelen. Het klonk wat melancholisch en dromerig, maar dat paste eigenlijk wel het beste bij de tekst, het thema en vooral het kaarslicht dat een deel van de duisternis op zijn houten zolder verdreef. De sfeer voelde goed en hij begon te zingen:
Somewhere in the Serengeti
Roams the Lion wild and free
There’s a man, thinks ‘Sure, he’s pretty
To hang on my wall for all to see’
And there is one less lion sleeping there tonight
There is one less lion seeing the morning light
Sitting in the dark I wonder
How I can save my Mother Earth
Is there a way, I ponder
To change her downwards spiralling curve
And there is one less iceberg floating here tonight
There is one less piece of arctic shining in the morning light
There are people, getting in motion
Setting our Earthly Mother free
Saving arctic, hills and ocean
Saving wild life, for everyone to see
And there is one more tiger, sleeping here tonight
And there is one more rhino, seeing the morning light
And there is one more humpback, singing a whaley tune
And there is one more wolf, howling freely at the moon
And there is one more leopard, roaming on the land
And there is one more human, taking a new stand
And there is one more human, sitting in the dark
And there is one more human, trying to make a mark
There is one more gorilla, hugging her baby really tight
And there is one more lion sleeping here tonight
Yes the lion sleeps tonight...
Hii a wee o whim o way
Hush my darling don't fear my darling
The humans sleep tonight....
De laatste tonen verdwenen in de duisternis en in die stilte was het ineens half tien geworden. Sandra stopte de webcam en begon direct met het uploaden van het filmpje. Joep genoot nog even na en staarde in het kaarslicht. Het voelde goed. Misschien hier en daar nog een beetje bijschaven, maar dan…
Sandra verraste hem met een kus op zijn wang. ‘Ik ben trots op je,’ fluisterde ze met een brede glimlach. Hij glimlachte terug en hoopte dat de boodschap van de tekst duidelijk zou zijn voor iedereen die ernaar luisterde. En dat er nog meer mensen iets bewuster om zouden gaan met de natuur om hen heen.
***
© 28 maart 2015
Tekst & idee: Berry de Nijs
Joep en Sandra zijn karakters uit het boek Dance SoulBlues van Berry de Nijs, verkrijgbaar via de Bruna Tablisto app als e-book of via Gopher.nl voor een gedrukt exemplaar.
Op zonnige lentedagen zoals deze denk ik wel eens terug aan de tijd dat ik nog bij Lijfblad bij Mediselect werkte. Mediselect was gevestigd aan de Heiligenbergerweg, in een landhuis tussen het groen. Iedere lente en zomer liepen er schaapjes rond het pand. En dat blaten klonk altijd zo gezellig door het openstaande raam... Ja, dat mis ik wel eens. Gelukkig heb ik foto's van de schaapjes gemaakt (analoog!). Deze is van 1 augustus 2005.
Vorige week was een heerlijke week qua weer. Echt een voorproefje op het voorjaar. Omdat onze Ploon haar abonnement nodig moest verlengen, besloot ik afgelopen donderdag 12 maart haar mee te nemen voor een verrassingsdagje naar DierenPark Amersfoort. Doordeweeks is het namelijk altijd veel rustiger bij de Gastenservice, maar ook in het park was het volop genieten van ruimte, stilte en de dieren. Of zoals Ploon zei: ‘Het lijkt wel een feestdag.’ 
28 maart is het weer zover. Dan is het 
Welkom op deze wisselvallige dag in maart. Ik denk dat de maand (nog geen twee dagen oud) zijn naam maar vast eer aan doet; maart roert inderdaad zijn staart. Nu was februari ook redelijk wisselvallig. Zo liep ik bijvoorbeeld in Dierenrijk nog in de mist, twee dagen later in Burgers’ Zoo liep ik in de stromende regen. En dat terwijl de dagen ertussenin zo mooi waren geweest. Wispelturig weer of niet. Het was weer een heerlijke maand, zowel voor werk als voor privé. En de foto’s die deze maand beschrijven laten dat ook zeker zien.
