Keevie & Ik
Spoken
Vrijdagmorgen, kwart voor 8. Ik stap gehuld in donkerblauwe poncho de voordeur uit en ga op weg naar het garagetje van Keevie, waar hij nietsvermoedend droog en warm staat te wachten op mijn komst. Door het donker, wat zwarter lijkt dan de zwartste nacht, spookachtig verlicht door oranje lantaarnpalen, glanzend zwarte wegdekken door de liters regen die erop neerkletteren. Ik loop door. Met iedere stap die ik zet, hoop ik dat de wind geen vat krijgt op mijn poncho. Toch kom ik met een natte broek vanaf mijn knieën aan bij het garagetje. Etappe één is afgelegd.
Op naar etappe 2.
Ik open de garage en ontdoe mij binnen van mijn poncho. Schud deze uit en vouw hem met ijskoude onbeweegbare vingers op en prop het achter de voorstoel. Keevie bibbert en komt grommend tot leven. Ik laat zijn motortje warm draaien. Sluit mijn mobiele telefoon aan op de headset en geef een paar keertjes extra gas. Ik zit, tassen naast mij op de voorstoel, mobieltje ernaast, condensdoekje in de aanslag. Langzaam rijdt Keevie ons naar buiten, het natte najaar in.
Het derde deel van de onderneming draaide vooral om snelheid: snel uitstappen, garagedeur sluiten, snel instappen en de deur dicht doen. Maar het baatte niet: de regen kwam met zoveel druppels tegelijk uit de hemel, gepaard met dikke hagelstenen dat mijn jas en broek verder drijfnat geraakten. Toch was ik snel genoeg weer binnen en konden Keevie & Ik op weg naar Almere Haven. Waar we - zo vermoedde wij - ditmaal wel veel water zouden zien.
De snelweg was snel gevonden, hoewel we ons nog keuriger dan anders aan de maximumsnelheid hielden, al vegend over de ruitjes, verwarming hoog op en een reepje van het raam open om de beslagenheid tegen te kunnen gaan. De achterruit bleef tot aan onze bestemming melkglas, maar eigenlijk was dat niet zo erg in verband met verblinding van achteren. Een harde wind had ons gauw te pakken en wilde Keevie van het wegdek duwen. Maar een Keev laat zich niet zo eenvoudig van zijn stuk brengen en hij hield stand. Om de wind niet te veel macht te geven, besloten we 80 te gaan rijden. Met de harde regen hadden we zo ook beter zicht op de weg en malloten die denken met spookweer hard te kunnen rijden, moeten ons dan maar lekker passeren.
Totdat de wind vond dat we te langzaam reden en zijn grote hand uitstak om Keevie over de brug van het Gooimeer te duwen, helemaal naar de afrit van Almere Haven aan toe. Hij duwde ons zo hard, dat de kilometerteller langzaam opklom van 80 naar 90. Van 90 naar 100, naar 110... Ik liet het gaspedaal los, zodat we weer op een overzichtelijke snelheid terechtkwamen en zo baanden we ons een weg door het duistere zwart, zowel boven als onder ons.
Spannend? Ja, dat wel. Maar ik heb de volste vertrouwen in Keevie en Keevie in mij. Eenvoudig bereikten wij de afslag en verruilden de donkere snelweg, voor een binnenweg naar kantoor. Helaas waren alle plekjes onder de overkapping al vergeven en moet Keevie in de regen staan. Maar straks naar huis zal het iets lichter zijn en dan is hij zo thuis, in zijn eigen warme garagetje.
Ik ben benieuwd of het volgende week ook zo gaat spoken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.