Vandaag speelde FC Utrecht tegen Feyenoord. Dat is voor mij altijd een heel speciale wedstrijd. Het was namelijk het eerste duel wat ik ooit in een stadion heb gezien. En dat is nu tien jaar geleden.
Feyenoord is een club waar ik stiekem een zwak voor heb. Altijd gehad. Vooral tijdens mijn VWO-tijd toen ik samen met een vriendinnetje redelijk weg was van John de Wolff (de man met de manen). In die tijd mocht ik daarom een keertje mee met papa naar het stadion. Ik was 16, bloednerveus (ook omdat het de dag was waarop mijn broer voor het eerst naar België ging om er te gaan studeren) en zat in het 'verkeerde' vak...
Het was de wedstrijd waarbij Ronald Koeman zijn rentree maakte op de Nederlandse velden en met veel poe-haa het stadion binnenkwam. Het was de eerste en voorlopig niet de laatste keer in een reeks van verloren wedstrijden van hem in de Galgenwaard.
Die wedstrijd, tien jaar geleden, eindigde in winst voor FC Utrecht. Zwaar onder de indruk verliet ik het stadion en op de terugweg van België (we hadden mijn broer naar zijn kamer gebracht) viel ik dan ook in slaap.
Daarna werd het toch zo langzaamaan steeds meer FC Utrecht. Maar dat vonkje Feyenoord bleef. Vooral omdat Feyenoord een beetje Utrecht is, maar dan met meer geld. Het is werkvoetbal. Er wordt geknokt voor iedere millimeter. En het legioen staat altijd vierkant achter zijn spelers. Aanhang van Utrecht en Feyenoord gaan ook prima samen gemengd in de vakken (zoals in de Bekerfinale in 2003. Er is een wederzijds respect en dat is prachtig.
Het steeds meer Utrecht kwam doordat mama en ik thuis gekluisterd zaten aan Radio M, wanneer papa met opa naar het stadion was. Bij ieder doelpunt belden we met oma om gespannen verder te luisteren naar René van de Berg. Vaak was het in huis al feest en wanneer papa dan thuis kwam, ging het nog even verder. FC Utrecht werd steeds meer een begrip. Later ging mama mee en uiteindelijk kreeg ook ik mijn eigen seizoenskaart. Want als je af en toe eens mee mag naar het stadion krijg je toch meer en meer de smaak te pakken.
Met toch wel ieder seizoen als hoogtepunt voor mij FC Utrecht - Feyenoord.
De ouwe Feyenoorders waar het bij mij mee was begonnen, voetballen er allang niet meer. Maar er lopen tegenwoordig een paar ex-FC'ers in, waar ik mijn hart nog steeds aan heb verpand: Dirk Kuyt en Pascal Bosschaart. Feyenoord shopt namelijk de jonge jongens weg bij Utrecht, de ouwere spelers vertrekken (zo lijkt het) naar Vitesse. Soms doen zij dit met een omweg, hoewel Zwaanswijk nu bij NAC speelt.
Vandaag was het dus weer een speciale wedstrijd tussen twee clubs waar ik van hou. Stiekem heb ik ook steeds naar Dirk en Pascal gekeken. Dirk deed zijn best qua loopvermogen (gaf uiteraard na afloop nog een applaus aan de Utrecht-aanhang), maar het mocht niet baten. Pascal was snel, maar niet snel genoeg voor Marc-Antoine Fortuné. Eén keer haalde Pascal Fortuné met een worstelgreep onderuit en belandde bovenop de grote fransman. En hoewel hij claimde niets te hebben gedaan, was het toch overduidelijk een overtreding. Bovendien konden wij het erg goed zien: Pascal liep als vanouds aan de zijlijn bij ons vak. Hoewel Feyenoord verder niet veel presteerde, vond ik het toch super om ze weer te zien.
©FCUphoto/Frank Zilver
De aanhang kolkte. Aan het begin aan beide kanten (het leek wel weer de bekerfinale), maar algauw waren de Feyenoordsupporters overstemd (en ze waren nog wel in zulke grote getalen gekomen - sterker nog, het gehele uitvak zat vol!). Na de 1-0 van Robin Nelisse helemaal. De Rotterdammers lieten zich nog een keer horen met een zeer verrassende tekst bij de 1-1 waarbij Utrecht keeper Grandell vreselijk blunderde: in plaats van de bal te vangen, stompt hij hem uit het doel, op de kont van Keller waardoor de bal achter hem in het net verdwijnt. De goal werd door de stadionspeeker toegeschreven aan onze Dirk, maar het was een eigen doelpunt. De aanhang van Feyenoord kwam snel met een liedje: 'Grandell is het broertje van Menzo!' Keeper Stanley Menzo (heeft vroeger bij Feyenoord gekeept en volgens mij ook nog in het Nederlands Elftal, maar dat weet ik niet zeker) had ook de neiging tot blunderen. Na de 2-1 en 3-1 (ook gescoord door Nelisse) waren de Rotterdammers stil en schreeuwde de Utrecht supporters door. Het was geweldig.
Alsof we de beker hadden gewonnen, zo gaaf. De jongens deden onder 'Simply the best' nog een ererondje door het stadion. Voor mij hét liedje van mama, dus de tranen vloeiden rijkelijk, vermengd met euforie. Want we hebben weer gewonnen! Van Feyenoord nog wel...
En van alle indrukken, zou ik in de bus trouwens weer bijna in slaap zijn gevallen...
Forza!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.