Ouwe Taaie
Gisteren hebben we een angstig dagje meegemaakt. Zoals ik al eerder heb geschreven gaat het niet zo goed met mijn oma. Al sinds het begin van mijn zomervakantie in juni - en ver daarvoor - is zij zeer ziek en eigenlijk sinds juni opgegeven door de artsen in het ziekenhuis.
Gisteren dachten we dat we haar voor het laatst in leven gezien zouden hebben. Gelukkig had ik zaterdagmorgen nog mijn columns uit het blad waar ik hoofdredacteur van ben voorgelezen. Iets wat oma zeer gelukkig stemde en daar was ik weer blij om.
Maar zondagmorgen kwam er een telefoontje dat het niet goed ging. Papa met opa naar haar toe - ze ligt in een Hospitium - en later werden we gebeld dat we maar even moesten komen. Oma zag er slecht uit en ik wist zeker toen ik naar huis ging dat ik niet meer met haar zou praten...
Maar ouwe taaie - zoals ik haar liefkozend naar het aloude (kinder)liedje noem - was er vanmorgen weer. Uitgeslapen en zonder pijn of ander letsel over te hebben gehouden van de aanvallen van gisteren. Wonderbaarlijk.
Ik had opa naar haar toe gebracht en nog geen uurtje later heb ik haar vrolijk - maar met een aanzienlijk hogere stem - aan de lijn. Dat ze blij was om mij te horen, en ik was blij om haar te horen, en dat ze wist dat het maandag was, omdat ik vanavond saxofoonles had, en dat ik haar vandaag daarom niet zou zien, en blij was om haar te horen, en zij mij.
Toen ik op hing biggelden de tranen wederom over mijn wangen, maar nu van opluchting en toch ook blijdschap. Want ik kon gelukkig nog met haar praten.
Ze mag haar eretitel weer met trots dragen.
Ouwe taaie, jippie-jippie-jee...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.