Ik heb er een hekel aan om generaties in hokjes te plaatsen. Zo zou ik bij de vermeende achterbankgeneratie horen, omdat mama en papa mij altijd brachten en haalden van sporttrainingen, feestjes en muziekles. So what! Maar vandaag ga ik mijzelf verlagen tot datgene waar ik zo'n hekel heb: ik ga mijn neefje van 6 in een hokje plaatsen: computergeneratie.Gisteren was hij bij ons op bezoek en hij wilde graag een spelletje op de Nintendo spelen. Prima hoor. Zo was hij uren zoet met Warioland en met Mario Sunshine. Okay, misschien is hij wat ongeduldig met het uitzoeken wat hij moest doen, maar hij probeert gewoon al die knopjes uit. Jammer genoeg snapt hij het verhaaltje niet zo, waardoor hij met zijn poppetje niet met andere karakters in het spel praat of uitleg te snel doordrukt. Maar goed: heel behendig hopste hij boven een afgrond van blokje naar blokje. Verzamelde muntjes alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. En bovenal: die kleine vingertjes dansten over de controller, terwijl hij gewoon naar de televisie zat te kijken. Wonderbaarlijk.
Okay, mijn broer en ik zijn vanaf een bepaald moment in aanraking gekomen met gamecomputers (een Philips 2-bit). En mijn broer is ook ongelooflijk goed met zo'n controller. Ik moet af en toe mijn knoppen zoeken en mijn ouders hebben dat nog wat erger, maar hij niet zo. Ik verlies dan ook vaak met computerspelletjes van mijn broer, maar het gaat erom dat we er plezier in hebben nietwaar?
Mijn neefje is dus een controllervirtuoos. Ik kan blind typen, hij kan blind gamen. Goed, hij wilde Mario Party spelen. Een ontzettend leuk spel, waarbij je met vier karakters (ik ben altijd Yoshi) over een speelbord (vergelijk het maar met Ganzenborden) wandelt. Na iedere ronde speel je een minigame (vissen, vlinders vangen, zwemmen, bij de Mac werken...) waarmee je geld verdient. Op dit bord gebeurd van alles, als je bijvoorbeeld op een vraagteken stapt word je overspoelt door een vloedgolf of mag je een stukje met een dolfijntje rijden. Er zijn vakjes waar je geld kan verdienen, er zijn vakjes waar je geld kwijtraakt. Wie aan het einde van het spel de meeste sterren heeft, heeft gewonnen. Simpel, zou Johan Cruijff zeggen. Jaja...
Ik denk, ik doe effe met dat jochie mee. Hij was Donkey Kong (het karakter waarmee mijn broer dus altijd wint) en ik Yoshi. De computer bestuurde twee prinsessen. Minigames moesten uiteraard even geoefend worden, want die kleine had het spel nog nooit gespeeld. Ik dacht, laat ik eens lief zijn, ik laat hem subtiel winnen. De eerste spelletjes hield ik die gedachte nog wel vol... todat hij van mij begon te winnen, terwijl ik hem niet liet winnen. Bijvoorbeeld bij het onderwaterzwemmen door ringetjes heen... drie keer oefenen en ik had een RSIduim (bij wijze van spreken dan) en ik moest vreselijk mijn best doen om te winnen. Waarop ik, tot huilens van het lachen toe bij mijn mama, uitriep: 'Ik kan niet eens winnen van een kleuter!'
Uiteindelijk heb ik hem nipt verslagen. Maar dat vond hij niet zo erg, omdat hij mij heel aardig vindt! Gelukkig!
