Hondenbrokjes: Happy Halloween!

Happy Halloween!

Vandaag vieren we het griezelfeest en ook de hondjes doen mee! Ik maak graag kostuums voor mezelf en sinds we Halloween bij mij thuis vieren, heb ik ook menig pakje voor de hondjes gemaakt. Zo had ik voor Bassie al eens een Superheldencape in elkaar gezet (hij was dat jaar Krypto de superhond) en heeft Sammie al een pyjamaatje aangehad zodat hij samen met mij Roodkapje en de Boze Wolf kon zijn. Voor Tickles heb ik het eerste jaar een gele Batman-cape gemaakt (bathound!) en een goudkleurig Star Trek Captains tenue. Vorig jaar gingen ze samen in stijl: Tickles als Ewok en Sammie als jedi uit Star Wars. Zijn ze niet schattig?



Let wel wanneer je Halloween viert met je hond dat je hond zich ook op zijn gemak voelt in zijn of haar kostuum, maar ook bij jou. Voor tips kun je ook het artikel Halloween met honden lezen dat ik al eerder schreef voor mijn andere blog.

Throwback Thursday: 1ste Halloween

31 oktober 2009 vierden we voor het eerst Halloween. Met de HeroClix-Gameclub waarmee we iedere zaterdag bij elkaar kwamen in een winkel in de stad wel te verstaan. Een bijeen geraapt zootje ongeregeld zijn we, en ik ben het enigste meisje in de groep, maar voornamelijk wel een hechte club, waarmee ik menig uurtje heb doorgebracht. De groep varieert nog wel eens qua leden, maar de vaste schakels zijn bijna iedere zaterdag nog steeds van de partij. Hoewel we Halloween niet meer in de spellenwinkel vieren, doen we het toch nog ieder jaar. Maar dan bij mij thuis. Voor mijn eerste Halloween maakte ik geheel met de hand een Italiaanse cape met capuchon, bestaande uit een lange en een korte overcape. Na dagen met de hand naaien en versieren kon ik als de Gelaarsde Kat naar Halloween. Hier met mijn broer, die verkleed kwam als Clark Kent - compleet met perskaart.

Doldwaze dierentuindagen (alweer)

Ik durf zo langzamerhand wel te zeggen dat het bezoeken van dierentuinen een echte hobby van me is. Eigenlijk durf ik dat wel al langer te zeggen hoor, want met drie abonnementen op zak en een teller die alweer boven de 30 (!) bezoeken staat kun je het gewoon niet ontkennen. En dat doe ik dus ook lekker niet. De afgelopen weken ben ik ook alweer in diverse tuinen geweest. Over Dierenpark Emmen en Landgoed Hoenderdaell schreef ik al eerder. Maar ik ben ook nog in Apenheul en Ouwehands Dierenpark geweest. (foto’s: Berry de Nijs)


Bezoekjes aan respectievelijk Dierenpark Emmen & Landgoed Hoenderdaell

Gorilla’s in de mist
Op 12 oktober ging ik lekker met Ploon naar Apenheul. De hele weg ernaar toe reden we in de mist en het klaarde eigenlijk pas op tijdens de voederpresentatie van de gorilla’s – al was het nog wel eventjes gorilla’s in de mist. Ondanks de mist en de drukte was het heel gezellig en kon je veel zien.



Op een gegeven moment brak zelfs de zon heerlijk door, waardoor veel apen het zich gemakkelijk gingen maken in het herfstzonnetje. Doordat ik lang bij Sandy’s corner had staan wachten op een colaatje en een lekker saucijzenbroodje, hadden we toch nog mooi de gelegenheid om Amos – die ineens buiten kwam spelen – te bekijken. Net zoals de neusaap – die ik eindelijk een keer op de foto heb gekregen – en de bonobo familie.




Ook hadden we nog een spannend momentje. Althans, ik vond het best wel spannend. Er is een doorloopgebied waar Hanuman langoeren wonen. Voordat je naar binnengaat staan er wat huisregels op de deur. Een daarvan is dat wanneer hij naar je lacht, hij dit niet vriendelijk bedoelt. En gelieve niet aan te raken. Het was even zoeken. Eentje lag op het dak – zijn voetje en puntje van de staart verraadde het verstopplekje – een ander zat wat te snacken op een boomstam. Ik dacht: dit is mijn kans om dit dier eens te fotograferen! En ja hoor, hoewel er weinig licht was, toch gelukt. Zit meneer (of mevrouw, dat heb ik niet gezien) ineens naar me te glimlachen! Oh-oh. Nog een paar fotootjes dan. Springt de aap van zijn tak en is in een paar passen bij de verhoging waarop wij lopen. Twee snelle arm- en beenbewegingen en hij zit pal voor me neus! Slik. Ik heb maar respectvol mijn ogen neergeslagen en een stapje of twee achteruit gedaan. Was wel gaaf zo dichtbij, maar de huisregels in acht nemen leek me wel slim. Na nog even gewinkeld te hebben (koffiebonen gekocht!) zijn we op huis aangegaan. Jawel, saampies hebben we echt genoten van een heerlijke dag.



Herfst in het berenbos
Op 23 oktober gingen papa, Ploon, Sammie en ik op kaartjes van de Vriendenloterij naar Ouwehands Dierenpark in Rhenen. We hielden rekening met extra drukte wegens de herfstvakantie, maar eenmaal in het park viel de drukte van de parkeerplaats hartstikke mee. Zelfs op de normale drukke punten (bij de ijsberen bijvoorbeeld) viel het nu reuze mee. Ja, bij Ravotapia kon je buiten de kinderen horen spelen, maar daar hoefden wij toch niet te zijn.




De laaghangende herfstzon leverde bijzondere weerspiegelingen op, zoals bij de berberapen. Maar het herfstzonnetje maakte ook lekker lui, waardoor we veel slapende beren, tijgers en leeuwen hebben bekeken. En rode panda’s natuurlijk! Waarvan er eentje lekker in het zonnetje lag en de ander aan de wandel was. Het was aan een stuk genieten van de dieren. Heerlijk gewoon!




Oktober is bijna voorbij (en dus zal de Foto van de Maand niet lang op zich laten wachten), maar o wat waren er weer heerlijke doldwaze dierentuindagen bij!

Throwback Thursday: Dance SoulBlues

21 oktober 2006. De dag dat ik voor het eerst mijn eigen boek in handen kon houden. De dag dat een droom van me uitkwam. De dag waar ik jaren voor geschreven had. De boekpresentatie bij Bruna hier op Overvecht was superleuk, vooral ook door het praatje van Pim (de bedrijfsleider). Hij had de boekpresentatie aardig aangekondigd in de winkel en overal waar ik keek zag ik mijn Dance - SoulBlues staan. MIJN! De bos bloemen kreeg ik van mijn trotse papa die maar al te goed het dubbele gevoel van de dag begreep. Ik ben overigens nog steeds bezig met deel 2 en met de Engelse vertaling van deel 1, maar het gaat helaas niet zo snel als ik zou willen. Maar deze foto... dat smaakt zeker weten naar meer!

Een bezoek aan Landgoed Hoenderdaell

Ik had er al veel over gehoord en via Facebook al veel van gezien: Landgoed Hoenderdaell. Gelegen in Anna Paulowna (Anna Paulowna Blancaaaaaaa – ahum, excuus) in de kop van Noord-Holland. Maar ik was er nog niet op bezoek geweest. Tot aan afgelopen zondag dan, want met een wagen vol geladen met vriendinnen en vrienden, reed ik eindelijk naar Anna Paulowna – al neuriënd en met een goed humeur.

Regenachtig Anna Paulowna
Helaas reden we niet naar een zonovergoten Noord-Holland, maar naar een regenachtig Noord-Holland. Niet dat dat de pret zou drukken hoor – we zijn immers niet van suiker – maar het is toch fijner fotograferen wanneer het droog is. Daarom zijn we eerst in het restaurantje aan het water buiten het Landgoed neergestreken om vervolgens na een lekker bakkie op pad te gaan. Als je overweegt het Landgoed te gaan bezoeken, de entreeprijs betreft (slechts) € 10,-.



Eénpootstatief
Als je gaat fotograferen op Landgoed Hoenderdaell dan mag je je vast voorbereiden op veel ruimte, veel bos en mooie verblijven met afzettingen van smal gaas. Ik was blij – helemaal met het vele vocht in de lucht en mijn niet zo vaste hand – dat ik een éénpootstatief bij me had. Gaf toch een beetje steun. Helemaal bij het fotograferen bij de leeuwen en tijgers. Afijn, tijdens de wandeling over het Landgoed kom je verschillende verblijven tegen. Bijvoorbeeld met bontgekleurde papegaaien, wit- en zwartpenseeloor aapjes, stokstaartjes, ringstaartmaki’s, wasberen, steppevosjes, bruine beren en witte wolven (kippenvel) en nog veel meer. Het is werkelijk je ogen uitkijken. Want voor je het weet loopt er een wolf met je op en heb je het niet eens in de gaten!




Stichting Leeuw
Naast een park vol mooie dieren is er nog een bijzonder aspect aan Landgoed Hoenderdaell. Namelijk Stichting Leeuw. Achterop het park ligt een immens terrein met allerlei verblijven achter een natuurlijke schutting. Tussen de schutting en de verblijven vind je vervolgens nog een pad voor de verzorgers. Maar als bezoeker sta je achter de schutting en mag je door kijkgaten, gaas en de smalle openingen van de verblijven heen loeren. Dat is eigenlijk best wel spannend, vooral als je voor het eerst bij de Stichting gaat kijken. Want je weet niet heel goed – vooral als je even geen bordjes leest – wat er achter de natuurlijke schutting te zien zal zijn. Zo werd ik onder meer aangekeken door een prachtige leeuwin, liepen de tijgers lekker met elkaar te dollen, heb ik een mountain lion of poema gezien en lag er een Chinese panter mij heel strak aan te kijken. Woei, over kippenvel gesproken!




In training
Niet alleen buiten kon je kijken, binnen was ook veel te zien. Namelijk de trainingsbaan: een grote zandbak met bomen, stenen en water waar de leeuwen, tijgers en andere grote katten naar hartenlust mogen spelen, rennen en gewoon lekker wild mogen zijn. Ook laten verzorgers de dieren hier achter een stuk vlees (of prooi) aan rennen, zodat ze het jagen niet helemaal verleren. Het is namelijk de bedoeling dat de opgevangen dieren ooit weer terug gaan naar het wild. Althans, semi wild: ze gaan namelijk naar beschermde reservaten en gebieden. Op de galerij rondom de trainingsbaan kun je veel prachtige portretten van wilde katten bekijken, op de foto met een echte (ahum) leeuw en de trainingsbaan goed bekijken.



I’m just a bird in the sky…
Tot slot kregen we nog een toetje. Hoewel het seizoen ervoor eigenlijk al was afgelopen, mochten we toch plaatsnemen op de tribune voor de roofvogelpresentatie. Ja, daar ging menig hart toch ook weer sneller voor kloppen. Want roofvogels in vrije vlucht die dan over je heen scheren, ja, dat is ook heel gaaf. Hoewel de vogels veel last hadden van de plotselinge rukwinden en daardoor de presentatie werd ingekort, was het supergaaf om te zien. Vooral heel stoer hoe die jonge meiden en kleine knul al volleerde valkeniers bleken. De kerkuiltjes, de valk, de oehoe’s, gier en de Amerikaanse zeearend (wauw!) waren prachtig om naar te kijken.




Uilie uilie met een uilie
En helemaal speciaal: na afloop mocht je met een van de vogels op de foto! Uhm, daar zeggen we zeker geen nee tegen. Je hoefde alleen een donatie naar keuze te doen en vervolgens mocht je een dier op je arm houden (zo gaaf!) en fotograferen maar. Ik koos voor de Europese Oehoe. Ik ben echt verliefd op die grote ogen! En hoewel ik mijn geschiedenis met vogels in mijn achterhoofd had, dacht ik: deze kans mag ik niet voorbij laten gaan. En dat heb ik dus ook niet. Wat was dat geweldig!



Landgoed Hoenderdaell is echt een aanrader. Het ligt misschien niet voor iedereen naast de deur, maar er valt veel te zien, leren en te beleven.

Throwback Thursday: racemonster

Vorige week schreef ik op mijn LinkedIn blog een column over persevents. Namelijk dat zij de kers op de slagroom op de taart vormen. Dat was het eigenlijk al toen ik nog voor Lijfblad op de redactie zat. Zo nu en dan was er een echt bijzonder persevent. Zoals onderstaande foto. Die Lamborghini Gallardo? Daar heb ik op Zandvoort in geracet. Jawel: tijdens een persevent van Coty voor de nieuwe geur Lamborghini. Met 170 kilometertjes per uur in dit scheurmonster over het circuit wat eigenlijk de chocolade op de kers op de slagroom van de taart... Wauw!

Hondenbrokjes

Samen spelen is het leukste wat er is!

Throwback Thursday: Kleine Henk & Tante Berry

17 juni 2009 was een mooie dag. Het zonnetje scheen. De vogeltjes floten. En het was de dag dat mijn broer en mijn schoonzus gingen trouwen. Als ceremoniemeester had ik veel te regelen. Geheimpjes hier en daar - waarvoor ik soms mijn tong moest afbijten. Maar genoeg tijd om ook intens te genieten. Papa maakte deze foto van mij en kleine Henk (och, hij was toen nog echt klein). Tante moest namelijk eventjes knuffen met haar kleine knappe kerel. Die het allemaal ook maar wat spannend vond. Want hij had een grote taak: hij mocht de ringen aan papa en mama geven.

Dagje uit naar Dierenpark Emmen met PV KPN

Tot de mooiste dierentuinen van Nederland behoort voor mij Dierenpark Emmen. Met haar grote savanne waar je oog in oog met giraffen kan staan, het prachtige leeuwen- en olifantenverblijf en natuurlijk de openheid bij de mantelbavianen en pelikanen. Het park is met een grootschalige verbouwing bezig aan de andere kant van de parkeerplaats, maar tot die tijd kun je gewoon nog terecht op de huidige locatie in het centrum. Ik ben al meerdere malen in dit park geweest. Toch was het gisteren een bijzonder uitje. Gisteren ging ik met papa naar Emmen voor een uitje van de PV van KPN. Supergezellig. Jammer genoeg zat het weer niet zo mee.

Maar dat mocht de pret niet drukken. Na een ritje van bijna 2 uur kwamen we aan op een nog niet zo heel volle parkeerplaats met veel uitgelaten gezinnen. Kinderen die al vol enthousiasme rond de auto’s renden. Ouders die probeerden alles bij elkaar te houden. De meeste ervan waren gezinnen van medewerkers van KPN. Na wat bekenden te hebben gezien, gingen we in een lange stoet naar het centrum, waar de dierentuin zich bevindt.

Het was nog droog (al was de lucht zwanger van regen) op het moment dat we aankwamen bij de kassa’s. De enthousiaste dames van de PV hadden leuke PV KPN gadgets bij zich om uit te delen (ben een mooi keycord rijker) en gaven iedereen een button. Dan wist de fotograaf binnen dat wij er ook bij hoorden. Naast de twee tickets voor het park ontvingen we ook een plattegrond. Nu weet ik een klein beetje de weg, maar een plattegrond is toch wel handig. De buttons waren overigens wel leuk, want zo kon je ook een beetje herkennen wie er allemaal nog meer bij KPN werken en hun familie mee hebben genomen.

Natuurlijk gingen papa en ik – na een lekker bakkie met een gebakkie – eerst bij de withandgibbons kijken. Het duurde even voor we ze tegen de donkere lucht gespot hadden. Maar ze waren wel degelijk lekker in de boom aan het spelen. Daarna waren de olifanten aan de beurt. De kleine Radza jr en de nog kleinere Ravi stolen meteen de harten van alle bezoekers. Ravi lag nog te slapen, maar Radza jr wilde zo graag met haar spelen dat hij er alles aan deed om haar wakker te schudden.



Volgende stop: de leeuwen! Zulu, zijn dames de zusjes Brandy en Tia, zijn en Tia’s kroost Timba, Dalila, Aïsha en Lula lagen prachtig bij elkaar. Alsof ze op bezoekers lagen te wachten. Maar wat zijn de welpjes groot geworden! De laatste keer dat ik ze heb gezien was in november vorig jaar. Timba begint al voorzichtig manen te krijgen en zijn zusjes zijn al hele dames aan het worden. Zulu liet nog even van zich horen met indrukwekkend gebrul, maar daarna stortte zijn kroost zich bovenop hem, want tja, papa is er natuurlijk ook om mee te spelen.



Uiteraard zijn we daarna de route gevolgd langs de tijger, het binnenverblijf van de Chinese alligatortjes om vervolgens bij de mantel bavianen uit te komen. En daar begon het voor het eerst hard te regenen. Poncho uit de tas getrokken en toch foto’s gemaakt. Want deze kleine baviaan was zo leuk met blaadjes aan het spelen. Althans, hij was op onderzoek uit wat hij nu wel of niet kon eten.



Ondertussen hield het op met zachtjes regenen – want de bui kwam goed los – wat eigenlijk wel jammer was. Bij de Savanne heb ik nog wel wat foto’s gemaakt van de giraffen en zebra’s, maar je ziet gewoon het vocht in de lucht. Tijd om even ergens te gaan schuilen.



Dat deden we in het panterhuis. Waar – in tegenstelling tot een eerder bezoek – de ramen waren afgezet. Op kleine ruitjes na kon je dus bijna niet in het verblijf kijken. Ik vond een raampje waar ik – al op mijn tenen staand – net mijn camera tegen het glas kon duwen. En precies voor dat ruitje lag een holle boomstam vol stro. De ideale plek voor een panter om eens lekker droog en warm te gaan liggen. Eindelijk heb ik eens goede foto’s van deze prachtige panter kunnen maken.



Daarna hebben we toch maar weer in het restaurant een droog heenkomen gezocht. Een broodje en wat fris later leek het ineens op te gaan klaren, maar dat was slechts van korte duur. We besloten daarom maar om de apparatuur op te bergen en richting de auto te gaan wandelen. Tja, het weer kun je nu eenmaal niet regelen – al had die bui best een paar honderd meter naar links of naar rechts gemogen. Aan de rest van de organisatie heeft het in ieder geval niet gelegen. Helaas hebben we de fotograaf van PV KPN ook niet meer gezien. Wellicht stond hij of zij ook ergens te schuilen. Kan het diegene niet kwalijk nemen.

Het was wellicht kort, maar heb wel een heerlijk dagje in het hoge Noorden gehad. En ben heel blij met mijn panterfoto’s! Waar gaan we de volgende keer naartoe?