Throwback Thursday: Tineke Schouten

Oh eM Gjie! Dat was mijn reactie – als deze populair zou zijn geweest in 1995 – toen ik hoorde dat Tineke Schouten het startschot zou komen geven bij de schaatssponsortocht. Ik bedoel… TINEKE SCHOUTEN! Daar zeg je toch genoeg mee. Anton Geesink was bijzonder, Johan de Kock was leuk, maar Tineke Schouten was hilarisch. Wat een leuk, normaal en gezellig mens. Hoewel ik met bonzend hart vroeg of ik haar een paar vragen voor de schoolkrant mocht stellen, stelde ze me met haar guitige ogen en vriendelijke glimlach meteen op mijn gemak. En ze wilde zelfs nog een stukje in het plat Utregs voor me doen.

Schaatssponsortocht 1995
Het Tineke Schouten interview
Tekst: Berry de Nijs, V5-2

Maandag 20 februari 1995, er schijnt een waterig zonnetje op de ijsbaan. Het is een mooie dag voor de sponsortocht. Overal in de school hingen de posters al: Tineke Schouten geeft het startschot. En mooi dat ik daar achteraan ging!

Artsen zonder Grenzen vindt ze een prachtig project, ze heeft veel respect voor dat wat die mensen doen: ‘Ik vind het heel goed dat er mensen met een bepaalde kennis zijn, die zich inzetten voor de minder bedeelden in de andere landen en daarvoor alles wat ze in Nederland hebben, tijdelijk opgeven. Daar heb ik een groot respect voor.’
De schaatssponsortocht vindt ze heel en goed. ‘Het is een goed voorbeeld en voor jullie ook gezellig,’ zegt ze lachend. Zelf vindt ze schaatsen een beetje eng, omdat ze bang is dat ze een been zal breken of zoiets en dan kan haar show niet doorgaan, wel gaat ze vaak met haar dochtertje mee die op deze ijsbaan schaatsles heeft.
Ze is benaderd door meneer Boekraad van aardrijkskunde, maar meneer van der Krogt (Nederlands) had haar adres en zodoende staat ze hier voor me. Ze krijgt heel veel aanvragen voor dingen en omdat maandag haar enige vrije dag van de week is, twijfelde ze of ze dat nou wel moest doen: ‘Maar Artsen zonder Grenzen spreekt me wel er aan en zeker zoals jullie school dat doet, dus voor mij is het een kleine moeite om het te doen.’

Eigenlijk had Tineke zangeres willen worden, maar dat pakte heel erg anders uit. Per toeval kwam ze in het cabaret terecht, wat ze eigenlijk nog veel leuker vond. ‘Zowel mooie liedjes zingen, als van tijd tot tijd gek doen. En achteraf ben ik blij dat het eigenlijk zo gelopen is.’
Ze vindt cabaret het mooiste werk wat er is binnen de showbizz: ‘Je eigen show, je eigen muzikanten en zowel mensen kunnen laten lachen als ontroeren met een liedje.’
Ik weet dat ze mooi kan zingen, maar wat vindt ze er nou van dat we alleen de carnavalsliedjes van Tineke op de radio horen en niet ook eens een mooi liedje? Ze geeft toe dat de Utrechtse liedjes op de radio ook wel gedeeltelijk haar schuld zijn: ‘Ik laat me toch steeds weer verleiden, ook door de platenmaatschappij, om Utrechts te zingen en de mensen vinden het leuk. En ik vind het zelf ook leuk om te doen, het is niet zo dat ik het met tegenzin doe, maar ik ben wel van plan om op zeer korte termijn eens een cd uit te brengen met mooie liedjes.’
Lenie, uit de Takkestraat weet je wel, is één van de bekendste typetjes van Tineke. Zij is zelf ook in Utrecht geboren, net als Lenie, maar haar ouders kwamen niet uit Utrecht, dus werd er thuis geen Utrechts gesproken, dat heeft ze zich later zelf aangeleerd. Lenie is uit de gein ontstaan toen Tineke iets had dat rijmde op ‘bouvier’. ‘En toen dacht ik “hé, dat kan ik er eigenlijk wel inschrijven”. Het is eigenlijk puur toeval allemaal.’
En ja ik kon er ook niet onderuit om Tineke te vragen om een goede raad aan de lezers te geven, maar dan wel in het plat Utrechts! Ze moest heel even nadenken en toen zei ze: ‘In ’t plaat Utregs waor, nou daan mot ik effe naodenke waor, nou jongens effe goe je bes doen op school, want nou ken je ’t effe maoken en as je laoter ouwer ben dan is ’t een bietje laastiger waor, danne mot je weer gaon leren en daor hebbie daan ook geen zin in, nou effe je bes doen.’
En toen wilde ik toch ook nog even weten of onze meneer Schouten van Duits nu familie van haar is. Ze dacht van niet, maar ze wilde wel weten of hij een aardige man is. Dan kon ik alleen met JA beantwoorden, en toe zei ze: ‘Dan is het familie van me!’

En dat was het einde van mijn interview, met een handtekening op zak en een aantal foto’s van mij en Tineke, ging ik op de schaats om geld bij elkaar te schaatsen voor Artsen zonder Grenzen.