Throwback Thursday: de open dag

Blijkbaar waren we zo druk (mijn broer deed dat jaar eindexamen) dat we gewoon nummer 6 hebben overgeslagen en daar nummer 7 van hebben gemaakt (maar zeker weten doe ik het niet). Het zou mijn laatste Klop Courant worden. Ik moest zo hard werken om van VWO 5 naar 6 over te gaan dat ik daar meer tijd in wilde steken dan in buitenschoolse activiteiten. Bovendien was er niemand die de krant op dat moment over wilde nemen, dus besloot ik mij te focussen op mijn repetities en uiteindelijk eindexamen en de schoolkrant – met pijn in mijn hart – vaarwel te zeggen. Maar niet voordat ik eerst een hele rits leuke artikelen had geschreven natuurlijk! Te beginnen met de open dag. Het is 1995 en er moesten nieuwe zieltjes worden gewonnen! En de razende reporters waren er uiteraard bij!

De Open Dag
Interviews: Samantha Bergman & Berry de Nijs
Tekst: Berry de Nijs

Het is zaterdag 28 januari. Vandaag is het een gezellige dag, wij gaan naar school. Ja, je leest het goed: we gaan naar school. En wel om onze school te promoten en om een mooi verhaal te kunnen schrijven voor de schoolkrant.
Het is weer ouderwets gezellig op school, overal zie je leraren en leerlingen lopen of zitten. En ook wij, Samantha en Berry, lopen rond door de school voor een goed verhaal.
Eerst gaan we eens bij meneer Verheugd kijken, die zeer verheugt is over de ouders die vroeger hun rijtjes netjes uit hun hoofd hadden geleerd en nieuwsgierig waren naar de boeken, die heel anders zijn dan vroeger.
‘Heeft u het al druk gehad vandaag, meneer Verheugd?’ vragen wij.
‘Eh ja, eigenlijk wel ja. Ik heb nog geen koffie gehad en ik weet niet of jullie nog in staat zijn om mij een kopje… nee ik haal het zelf wel even.’
Volgens mij was dit vorig jaar ook al dat leraren vroegen of wij koffie wilden halen, nou ja dat bewijst wel dat journalisten macht hebben om voor koffie te zorgen. Deze macht bewezen we toen meneer Hulsebosch bang voor ons wegliep, maar ons daarna toch wel vriendelijk ter woord stond.
Hij heeft al een hoop aardige kindjes gezien, waarvan hij gewoon zeker weet dat ze volgend schooljaar bij ons op school komen.
‘Ze komen hier gewoon op school,’ zegt meneer Hulsebosch vol vertrouwen, ‘ze hebben namelijk geen vrije keuze, we zeggen “Tot ziens in september” en dan komen ze gewoon!’ Hijzelf heeft het nog niet zo druk gehad, maar mevrouw Meurs wel. Zij speelt vandaag Triviant met de nieuwkomers, wat ze zelf heel erg leuk vindt om te doen. De Nederlands docenten zijn er tevreden over de route.

Meneer Vink vindt zijn eigen bruggers erg schattig. Hij doet de begingesprekjes en vindt het tot nu toe al erg gezellig. Ook meneer van Dongen vindt het erg gezellig bij zijn begingesprekjes. ‘Ik ga nu aan mijn derde gesprekje beginnen. Ik heb al twee keer 30 mensen gehad en ik hoop dat het er weer 30 worden,’ zegt hij met een brede glimlach.
Samantha en ik lopen de route af en komen dan bij meneer Hoppers in het lokaal. Hij heeft het al behoorlijk druk gehad en is erg blij dat er veel interesse is voor Levensbeschouwing. ‘De mensen willen graag weten wat er in Levensbeschouwing gebeurd en welke rol allerlei godsdiensten spelen. Dat vinden ze best belangrijk, blijkbaar.’
Dit is de eerste open dag van Farid, de nieuwe conciërge. Hij vertelt ons dat hi jal vroeg op school was om alles klaar te zetten voor vandaag. Maar hij vindt het wel heel erg gezellig.
Natuurlijk komen we meneer Schouten tegen in de kantine te midden van een aantal schaakborden. Zoals ieder jaar promoot hij zijn eigen schaakclub. Meneer Schouten heeft het, zoals gewoonlijk, er naar zijn zin op de open dag. Hij staat er om te laten zien dat er een schaakclub bestaat op ‘de Klop’, volgend schooljaar is de activiteitenmarkt erg belangrijk om nieuwe leden te werven.

In het muzieklokaal is meneer Goddijn erg druk bezig met… niets doen. Het is voor hem nog niet zo heel erg druk geweest, de mensen moeten nog komen. Nou, dan spelen Sam en ik toch even wat op de piano. Dan komt Michel Kanters binnen en als ik hem een paar vragen wil stellen, haalt ook hij zijn dictafoon tevoorschijn. Dus van vragen stellen kwam niet zoveel.
In de studiezaal is meneer van Wijk aanwezig. Hij is daar voor wiskunde, wat volgens hem een heel belangrijk en leuk vak is. Wij vragen hem naar de koffie, die dit jaar volgens hem wel goed geregeld is. ‘En een stukkie cake erbij, dat is ook heel erg belangrijk!’
Natuurlijk, maar Samantha en ik hadden een klein probleempje, niemand had wat te zeuren vandaag en al helemaal niets te klagen over de route. Maar we hoefden niet lang te treuren, want daar was meneer van Wijk met een klacht: ‘Het was hier heel erg koud vanmorgen. Ik wil best wel even kwijt dat meneer Karthaus voortaan de verwarming goed aan zet.’
Jippie, eindelijk iemand die iets te zeuren heeft. De schoolkrant gaat dit wel even uitzoeken. Na een korte wandeling van de studiezaal naar lokaal 22 komen we bij meneer Karthaus, die ons precies uitlegt wat er gebeurd is, waardoor meneer van Wijk het zo koud het vanmorgen.
‘Ja ik had een programmeer fout gemaakt. Waarschijnlijk heb ik het verkeerde knopje aangeraakt, waardoor hij op zondag is gesprongen in plaats van op zaterdag. En ik kwam vanmorgen hier en toen vroeg ik aan Lex (Hament, red.) “Is alles overal warm?” En hij zegt: “Ja, alles komt op temperatuur, dus alles is goed.”. En toen heb ik het niet meer gecontroleerd en toen ging ik om half 11 kijken en zag ik dat de studiezaal op zondag stond. En ik heb het hersteld, nu is het er warm.’
Wij zijn tevreden, we waren al bang dat er niets gebeurd zou zijn.

Daarna zijn we naar meneer van der Schaar gegaan, die, net als vorig jaar, vliegertjes uitdeelt. Hij vindt het niet zo erg dat hij achteraf op de route ligt, want een techniek lokaal moet altijd aan de buitenkant van het gebouw liggen in verband met het lawaai.
Bij verzorging zijn de leerlingen van Luc de Bruijn koekjes aan het bakken. Het is, volgens Luc, erg gezellig en druk.

We komen meneer Blaas tegen in het kantoortje van Lex Hament, waar hij het één en ander aan het doen is. Meneer Blaas heeft al een aantal gesprekjes achter de rug en is zeer tevreden dat ‘de Klop’ bij veel ouders school nummer één of twee is. ‘Maar zeg nou zelf, dit is toch ook een leuke school!’ zegt hij tegen ons. Daar kunnen wij alleen maar mee instemmen.
Ook meneer Samwel doet voorlichtingsgesprekjes. ‘Ik heb de school verkocht!’ zegt hij triomfantelijk. ‘Ik heb al drie maal een groep van 40 mensen gehad, dat is inderdaad meer dan meneer van Dongen, maar ik ben ook een grotere ouwehoer.’

En dan tot slot een opmerking van Samantha: ‘Het is onvoorstelbaar! Vorig jaar lag niemand goed op de route en dit jaar ligt iedereen ineens wel goed op de route! Echt onvoorstelbaar!’
Ik laat Samantha maar een van haar verbazing bekomen, maar ze heeft gelijk: we hebben dit jaar weinig zeurpieten over de route gehad, gelukkig maar.