Ouwe Taaie
Gisteren hebben we een angstig dagje meegemaakt. Zoals ik al eerder heb geschreven gaat het niet zo goed met mijn oma. Al sinds het begin van mijn zomervakantie in juni - en ver daarvoor - is zij zeer ziek en eigenlijk sinds juni opgegeven door de artsen in het ziekenhuis.
Gisteren dachten we dat we haar voor het laatst in leven gezien zouden hebben. Gelukkig had ik zaterdagmorgen nog mijn columns uit het blad waar ik hoofdredacteur van ben voorgelezen. Iets wat oma zeer gelukkig stemde en daar was ik weer blij om.
Maar zondagmorgen kwam er een telefoontje dat het niet goed ging. Papa met opa naar haar toe - ze ligt in een Hospitium - en later werden we gebeld dat we maar even moesten komen. Oma zag er slecht uit en ik wist zeker toen ik naar huis ging dat ik niet meer met haar zou praten...
Maar ouwe taaie - zoals ik haar liefkozend naar het aloude (kinder)liedje noem - was er vanmorgen weer. Uitgeslapen en zonder pijn of ander letsel over te hebben gehouden van de aanvallen van gisteren. Wonderbaarlijk.
Ik had opa naar haar toe gebracht en nog geen uurtje later heb ik haar vrolijk - maar met een aanzienlijk hogere stem - aan de lijn. Dat ze blij was om mij te horen, en ik was blij om haar te horen, en dat ze wist dat het maandag was, omdat ik vanavond saxofoonles had, en dat ik haar vandaag daarom niet zou zien, en blij was om haar te horen, en zij mij.
Toen ik op hing biggelden de tranen wederom over mijn wangen, maar nu van opluchting en toch ook blijdschap. Want ik kon gelukkig nog met haar praten.
Ze mag haar eretitel weer met trots dragen.
Ouwe taaie, jippie-jippie-jee...
maandag, oktober 31, 2005
zondag, oktober 30, 2005
Op het randje
Pfoe!
Ja, ze kunnen het nog. Onze jongens van FC. Hoewel ze thuisspeelden zijn papa en ik vandaag niet geweest, door omstandigheden. Toch heeft de FC gewonnen van RBC met maar liefst 4 tegen 1. Maar speelde het elftal goed? Neen, zou René van de Berg van Radio M zeggen. Driewerf neen. Het is dat RBC ook slecht speelde. De verdediging van Utrecht liet zeer te wensen over, waardoor de ene tegengoal gescoord kon worden. Nieuweling Nassir Maachi was Man of the Match. En terecht: de jonge speler was verantwoordelijk voor 2 goals en een aantal assists!
Dus pfoe, we hebben gewonnen en stijgen daarmee een aantal plekken in het klassement. Maar vraag niet hoe...
Ach, eigenlijk moet ik mij dan maar aan mijn eigen wijsheid houden: Het hoeft niet mooi, als we maar winnen!
Ja, ze kunnen het nog. Onze jongens van FC. Hoewel ze thuisspeelden zijn papa en ik vandaag niet geweest, door omstandigheden. Toch heeft de FC gewonnen van RBC met maar liefst 4 tegen 1. Maar speelde het elftal goed? Neen, zou René van de Berg van Radio M zeggen. Driewerf neen. Het is dat RBC ook slecht speelde. De verdediging van Utrecht liet zeer te wensen over, waardoor de ene tegengoal gescoord kon worden. Nieuweling Nassir Maachi was Man of the Match. En terecht: de jonge speler was verantwoordelijk voor 2 goals en een aantal assists!
Dus pfoe, we hebben gewonnen en stijgen daarmee een aantal plekken in het klassement. Maar vraag niet hoe...
Ach, eigenlijk moet ik mij dan maar aan mijn eigen wijsheid houden: Het hoeft niet mooi, als we maar winnen!
zaterdag, oktober 29, 2005
Gamecube-n
Topsport!
Papa en ik hebben het meest revolutionaire op Gamegebied aangeschaft: de dansmat van Nintendo! Gelukkig hoef je alleen maar voor, achter, links en rechts te doen, en niet wat Mario en Luigi in het spel allemaal voor doen, maar toch: het is topsport om twee uur lang een spel te dansen! Maar het is heel gaaf en leuk om te doen. En om het topsport aspectje aan te dikken kun je ook een profiel van je aanmaken om een aerobicswork-out te doen: het spel houdt vervolgens het aantal verbrandde caloriën bij! Super toch?
Papa en ik hebben het meest revolutionaire op Gamegebied aangeschaft: de dansmat van Nintendo! Gelukkig hoef je alleen maar voor, achter, links en rechts te doen, en niet wat Mario en Luigi in het spel allemaal voor doen, maar toch: het is topsport om twee uur lang een spel te dansen! Maar het is heel gaaf en leuk om te doen. En om het topsport aspectje aan te dikken kun je ook een profiel van je aanmaken om een aerobicswork-out te doen: het spel houdt vervolgens het aantal verbrandde caloriën bij! Super toch?vrijdag, oktober 28, 2005
Even naar Eindhoven
Spelletjesbeurs
Vandaag met mijn broer naar de spelletjesbeurs in Eindhoven geweest. Even met de trein langs het Phillipsstadion (wat er overigens van de buitenkant heel klein uitziet!!!) en daarna in het Beursgebouw de hele middag zoet geweest tussen de nieuwste bordspellen.
Oogst van de dag: twee gevulde tassen met leuke spellen (twee uitbreidingen voor het Catan bordspel, Amazone, Pinguïn en Mesopotamië) en een hele gezellige dag!
Vandaag met mijn broer naar de spelletjesbeurs in Eindhoven geweest. Even met de trein langs het Phillipsstadion (wat er overigens van de buitenkant heel klein uitziet!!!) en daarna in het Beursgebouw de hele middag zoet geweest tussen de nieuwste bordspellen.
Oogst van de dag: twee gevulde tassen met leuke spellen (twee uitbreidingen voor het Catan bordspel, Amazone, Pinguïn en Mesopotamië) en een hele gezellige dag!
donderdag, oktober 27, 2005
Drie V's te veel
Bekerduel: De weg naar de KuipGeen bekervoetbal meer
Ik dacht gisterenmiddag nog, na het aanhoren van de vorige bekerduels waarbij respectievelijk 10 en 4 maal gescoord werd, dat we gisteravond voor iedere V in VVV Venlo een doelpunt zouden scoren. Maar helaas deed FC Utrecht dat niet. Op een enkele hardwerkende speler na (Dave v/d Bergh had een Dirk Kuyt-avond), was het elftal om te huilen zo slecht.
Toch bleven we als publiek zijnde er schreeuwend en zingend achterstaan. Helemaal nadat we in de tweede helft snel de gelijkmaker scoorden. Het geloof was terug en meer kabaal volgde. Helaas mocht het niet baten: onze boosheid en gedrevenheid inspireerde blijkbaar niet tot goed of beter voetbal. Achteruit leunen op de zeer slappe verdediging en vandaar uit zien te counteren, dat was de tactiek. Maar dat is geen tactiek voor de FC. Daarbij maakte Foeke een paar vreemde wissels, liep de verdediging te slapen waardoor Grandell toch twee goals om zijn oortjes kreeg (hij wordt altijd afgerekend op zijn blunders, maar hij keepte verder hartstikke goed gisteravond!).
Eigenlijk hadden we bij het begin van de wedstrijd al kunnen weten dat we de hindernis naar de volgende ronde niet zouden halen. En eigenlijk wisten we dat vorig jaar al: FC Utrecht mag geen bekers meer winnen, want dat is slecht voor het imago van de zogeheten topclubs. Dus wie vormde, naast VVV en FC Utrecht zelf, de grootste hindernis van gisteravond? Juist, Man of the Match: Luinge.
Hij floot inconsequent en onthield een paar zuivere penalty's. Maar dan nog. Een slechte scheidsrechter kun je negeren, wanneer je zelf een heel stuk beter voetbalt en die ballen gewoon in het netje schiet. En daar hadden we kansen genoeg voor, helaas bleven ze onbenut.
Jongens, volgend jaar beter. En nu je stinkende best gaan doen in de competitie... anders gaat het seizoen nog slecht aflopen ben ik bang...
Forza!
maandag, oktober 24, 2005
Jaargetijde
Het weer
Het regent...
...pijpenstelen
...cats and dogs
...met bakken tegelijk
Of: Het is:
...geen weer om je hond door te sturen
...koud en nat
...druilerig... (?)
Of te wel: de Herfst is pas goed begonnen!
Het regent...
...pijpenstelen
...cats and dogs
...met bakken tegelijk
Of: Het is:
...geen weer om je hond door te sturen
...koud en nat
...druilerig... (?)
Of te wel: de Herfst is pas goed begonnen!
zondag, oktober 23, 2005
Trommelen maar
Donkey Kong-a!Sinds afgelopen woensdag zijn papa en ik in het bezit van het Nintendo GameCube spel Donkey Konga, deel 2. Je kon het dit keer kant-en-klaar in een verpakking met een stel bongp's kopen.
Nu hoor ik je denken: een computerspel met bongo's?
Ja, precies, je hebt het goed gelezen: een computerspel met bongo's.
En niet zomaar bongo's: het zijn DK bongo's én je controller. Dus ga zitten, klem je controller tussen je knieën, kies een optie en daarna een favoriet liedje uit. De rest wijst vanzelf.
De bedoeling van het spel is simpel: je moet met de liedjes mee trommelen. En niet zomaar lukraak in het wilde weg natuurlijk - dan moet je gaan freestylen - de noten worden aangegeven tijdens het spelen. Er zijn vier soorten noten: rood (rechter bongo), geel (linker bongo), paars (beide bongo's tegelijk) en lichtblauw (klap maar in je handjes!). Soms komen ze erg snel voorbij, dus het is wel opletten geblazen!
Het is hartstikke leuk om te doen... en erg verslavend. Samen met mijn broer heb ik al heel wat liederen getrommeld en ook alleen al. Met de verdiende muntjes kun je andere bongo geluidjes komen (NES-geluiden, kattenmiauw, vogeltjes, alarmbellen, gongs, klassiek) en liedjes voor het allermoeilijkste niveau. Ook kun je leuke minigames spelen.
Wanneer je de liedjes (er zijn drie niveaus: Monkey, Chimp en Gorilla) goed speelt, ontvang je bij een CLEAR score een zilveren DK-logo en bij een 100% score een gouden. Ik heb al heel wat gouden logo's gehaald!
De liedjes variëren van Pink en Britney Spears tot Havanaise (Carmen) en de Notenkrakerssuite (in een modern jasje). Er zitten een aantal Latinsongs in, een Dance nummer en wat Rock songs. Naast de popliedjes kun je ook kiezen voor Disco en natuurlijk Games! Het is eigenlijk net als Karaoke, alleen hoeft niemand je te horen zingen en trommelen op bongo's kan niet vals gaan... toch?
Leuk voor het hele gezin! Dus pak die bongo's en trommelen maar! Het is heel leuk, omdat je met muziek bezig bent. Maar vooral ook wanneer je handen na afloop helemaal tintelen van het handengeklap!
Ik Konga nog even door...
Don-key Kong-a! TWO
donderdag, oktober 20, 2005
Feest-juh
80 jaren jong
Dinsdag 18 oktober was het dan eindelijk zover, mijn Opa de Nijs (dus de vader van mijn vader) werd 80. En dat moesten we natuurlijk groots vieren en aangezien we een aardig grote familie hebben was dat niet zo moeilijk. Maar wat zouden we gaan doen?
Papa en Ome Jos waren de aangewezen mannen om deze dag onvergetelijk te maken. Zo hadden ze een heel programma in elkaar gedraaid. Het enige wat Opa hoefde te doen was rustig zitten en genieten. Als je mijn Opa een beetje kent, weet je dat het rustig zijn niet in zijn woordenboek staat. Het is nu eenmaal een man die zelf graag de touwtjes in handen heeft. Toch gaf hij zich over en was hij achteraf helemaal gelukkig met deze dag.
Het begon al vroeg: alle zonen, dochters, schoonzonen, schoondochters en kleinkinderen en twee zussen werden opgehaald met de bus van Theo Middelweerd uit Harmelen (een aanrader, zeker weten!). Op weg naar Opa stapten de familieleden in. Ome Jos had voor de taart gezorgd (mét familiewapen erop) en ook de broodjes werden in Leerdam ingeslagen. Opa zat op dat moment aan het champagneontbijt met butler.
Eenmaal aangekomen stond hij ons buiten al op te wachten. Het was even heel emotioneel, want mijn Oma is twee jaar geleden overleden en op zo'n dag mis je haar extra, net als Mama die ook altijd in was voor het organiseren van een superfeest. Dat er traantjes vloeiden, mag duidelijk zijn, maar dat het niets gaf ook. Een paar dikke knuffels en een lied later, zaten we binnen aan het gebak met 80 kaarsjes lekker te kletsen. Opa wist nog steeds niet wat we gingen doen, maar vond ons bonte gezelschap met taarten als feestmutsjes wel heel grappig. Zelf had hij ook een feestmuts gekregen: een grote pluche taart met kaarsjes erop.
Rond een uur was het tijd om te vertrekken voor het tweede deel van de dag: een rondvaart door de Utrechtse grachten. Onder het luidkeels zingen van verschillende verjaardagsliederen kwamen we aan bij de rondvaartboot. Opa droeg op dat moment zijn hoed niet - ook dat is typisch Opa - maar zette hem in de boot wel weer op. De gids zag de feesthoedjes en zette eerst een lied in ter felicitatie. Omdat ze het direct in het Engels vertaalde, wist een Amerikaan aan boord waarom we zongen en die maffe feesthoedjes ophadden en zette ons op de film.
De rondvaart was schitterend. Zo zie je je eigen stad ook niet dagelijks. Het allerleukste vond ik eigenlijk de verhalen van Opa, Papa en de zussen van Opa. Daar kon je veel familiehistorie in ontdekken en dat vind ik altijd megainteressant. Na de geslaagde rondvaart gingen we over naar het derde deel. Aangezien ik dat had geregeld, mocht ik het zooitje leiden langs de Oude Gracht en via het Steenweg naar het Museum Speelklok tot Pierement. Omdat Opa zijn hoed buiten de boot weigerde op te zetten, hieven Papa en Ome Jos om de haverklap - vooral bij volle terassen - een verjaardagslied of kreet aan waardoor je continu liepen te 'hiep hiep hoera'-en. Ik denk dat we over de gehele dag wel aan de 80 keer zijn gekomen.
Eenmaal in het museum zette Opa zijn hoed weer op en kregen we een geweldige privérondleiding in het museum waarbij we meer instrumenten te zien kregen, dan normaal. Onze gids was super enthousiast en iedereen van klein tot groot hing aan haar lippen. Opa en tante Amanda (ook jarig op de 18de) mochten een verjaardagsliederenboek door het kleine buikorgel heen draaien en daarna mochten Opa en Papa nog Dikkertje Dap door 'de Geit' - een Frans straatorgel - heendraaien. Helaas zijn die foto's erg bewogen, maar het was wel super!
Vervolgens kregen we nog een aantal nummers op de Mortier en De Gap in de dansorgelzaal. En dat was natuurlijk swingen geblazen. Eerst een leuke polonaise, waarop de gehele familie rondhoste, en daarna een lekkere Boogie! Op De Gap kregen we een lekker jazz-nummer te horen. En dat was het einde van deze superleuke rondleiding!
Dus werd het na een toiletstop tijd voor het laatste deel van de dag: een feestje in het oude Raadhuis van Zuilen. Eerst gingen we naar de bus die ons naar Zuilen bracht, waar we na een drankje en een paar potjes éénendertigen - wat ik glorieus bijna won... - gingen we aan tafel voor een heerlijk buffet. Hier voegden ook de laatste familieleden zich bij de groep, die overdag hadden moeten werken. Na het buffet konden we dansen in de keuken - ja echt, het was de keuken! - op de muzikale klanken uit de boxen van Ton de Wit. Hij maakte er een knalfuif van.
Om 11 uur was het toch echt afgelopen. Iedereen moest de bus weer in om naar zijn of haar auto gebracht te worden op de Carpoolplaats of parkeerplaatsen bij stations en winkelcentra. Opa werd natuurlijk het eerst thuisgebracht en Papa en ik het laatste. Tja, wie het eerst opstapt woont nu eenmaal het meest dichtbij... We waren om half twee thuis. Eerst hebben we onze kleine Bas uitgelaten en zijn we naar bed gegaan.
Het was een zeer geslaagde dag. Opa heeft er met volle teugen van genoten. En dat was het belangrijkste!
Dinsdag 18 oktober was het dan eindelijk zover, mijn Opa de Nijs (dus de vader van mijn vader) werd 80. En dat moesten we natuurlijk groots vieren en aangezien we een aardig grote familie hebben was dat niet zo moeilijk. Maar wat zouden we gaan doen?
Papa en Ome Jos waren de aangewezen mannen om deze dag onvergetelijk te maken. Zo hadden ze een heel programma in elkaar gedraaid. Het enige wat Opa hoefde te doen was rustig zitten en genieten. Als je mijn Opa een beetje kent, weet je dat het rustig zijn niet in zijn woordenboek staat. Het is nu eenmaal een man die zelf graag de touwtjes in handen heeft. Toch gaf hij zich over en was hij achteraf helemaal gelukkig met deze dag.
Het begon al vroeg: alle zonen, dochters, schoonzonen, schoondochters en kleinkinderen en twee zussen werden opgehaald met de bus van Theo Middelweerd uit Harmelen (een aanrader, zeker weten!). Op weg naar Opa stapten de familieleden in. Ome Jos had voor de taart gezorgd (mét familiewapen erop) en ook de broodjes werden in Leerdam ingeslagen. Opa zat op dat moment aan het champagneontbijt met butler.
Eenmaal aangekomen stond hij ons buiten al op te wachten. Het was even heel emotioneel, want mijn Oma is twee jaar geleden overleden en op zo'n dag mis je haar extra, net als Mama die ook altijd in was voor het organiseren van een superfeest. Dat er traantjes vloeiden, mag duidelijk zijn, maar dat het niets gaf ook. Een paar dikke knuffels en een lied later, zaten we binnen aan het gebak met 80 kaarsjes lekker te kletsen. Opa wist nog steeds niet wat we gingen doen, maar vond ons bonte gezelschap met taarten als feestmutsjes wel heel grappig. Zelf had hij ook een feestmuts gekregen: een grote pluche taart met kaarsjes erop.
Rond een uur was het tijd om te vertrekken voor het tweede deel van de dag: een rondvaart door de Utrechtse grachten. Onder het luidkeels zingen van verschillende verjaardagsliederen kwamen we aan bij de rondvaartboot. Opa droeg op dat moment zijn hoed niet - ook dat is typisch Opa - maar zette hem in de boot wel weer op. De gids zag de feesthoedjes en zette eerst een lied in ter felicitatie. Omdat ze het direct in het Engels vertaalde, wist een Amerikaan aan boord waarom we zongen en die maffe feesthoedjes ophadden en zette ons op de film.
De rondvaart was schitterend. Zo zie je je eigen stad ook niet dagelijks. Het allerleukste vond ik eigenlijk de verhalen van Opa, Papa en de zussen van Opa. Daar kon je veel familiehistorie in ontdekken en dat vind ik altijd megainteressant. Na de geslaagde rondvaart gingen we over naar het derde deel. Aangezien ik dat had geregeld, mocht ik het zooitje leiden langs de Oude Gracht en via het Steenweg naar het Museum Speelklok tot Pierement. Omdat Opa zijn hoed buiten de boot weigerde op te zetten, hieven Papa en Ome Jos om de haverklap - vooral bij volle terassen - een verjaardagslied of kreet aan waardoor je continu liepen te 'hiep hiep hoera'-en. Ik denk dat we over de gehele dag wel aan de 80 keer zijn gekomen.
Eenmaal in het museum zette Opa zijn hoed weer op en kregen we een geweldige privérondleiding in het museum waarbij we meer instrumenten te zien kregen, dan normaal. Onze gids was super enthousiast en iedereen van klein tot groot hing aan haar lippen. Opa en tante Amanda (ook jarig op de 18de) mochten een verjaardagsliederenboek door het kleine buikorgel heen draaien en daarna mochten Opa en Papa nog Dikkertje Dap door 'de Geit' - een Frans straatorgel - heendraaien. Helaas zijn die foto's erg bewogen, maar het was wel super!
Vervolgens kregen we nog een aantal nummers op de Mortier en De Gap in de dansorgelzaal. En dat was natuurlijk swingen geblazen. Eerst een leuke polonaise, waarop de gehele familie rondhoste, en daarna een lekkere Boogie! Op De Gap kregen we een lekker jazz-nummer te horen. En dat was het einde van deze superleuke rondleiding!
Dus werd het na een toiletstop tijd voor het laatste deel van de dag: een feestje in het oude Raadhuis van Zuilen. Eerst gingen we naar de bus die ons naar Zuilen bracht, waar we na een drankje en een paar potjes éénendertigen - wat ik glorieus bijna won... - gingen we aan tafel voor een heerlijk buffet. Hier voegden ook de laatste familieleden zich bij de groep, die overdag hadden moeten werken. Na het buffet konden we dansen in de keuken - ja echt, het was de keuken! - op de muzikale klanken uit de boxen van Ton de Wit. Hij maakte er een knalfuif van.
Om 11 uur was het toch echt afgelopen. Iedereen moest de bus weer in om naar zijn of haar auto gebracht te worden op de Carpoolplaats of parkeerplaatsen bij stations en winkelcentra. Opa werd natuurlijk het eerst thuisgebracht en Papa en ik het laatste. Tja, wie het eerst opstapt woont nu eenmaal het meest dichtbij... We waren om half twee thuis. Eerst hebben we onze kleine Bas uitgelaten en zijn we naar bed gegaan.
Het was een zeer geslaagde dag. Opa heeft er met volle teugen van genoten. En dat was het belangrijkste!
maandag, oktober 17, 2005
Jongens ik heb...
Ffrrrrreieieieiei-iej!!!
Pff... jongens het is herfstvakantie. De buurtkindjes hangen een beetje rond omdat de ene helft wil spelen en de andere helft het wel wil, maar te moe is door de ramadan om te spelen... dus zitten ze een beetje buiten te hangen. Zelf ben ik ook een beetje moe. Niet van de ramadan, maar meer omdat het flink aanpoten is geweest vorige week. Maar: ik heb deze week een miniherfstvakantie. Zo was ik afgelopen vrijdagmiddag al vrij (en heerlijk aan het uitwaaien bij mijn dol fijne vriendjes) en de komende drie dagen ben ik ook vrij. Morgen de verjaardag van mijn Opa vieren (hij wordt 80) en woensdag daar lekker van bijkomen.
Maar voorlopig ben ik lekker ffffffffffffffffffffffffffffffffrrrrrrrrei-iej!
Pff... jongens het is herfstvakantie. De buurtkindjes hangen een beetje rond omdat de ene helft wil spelen en de andere helft het wel wil, maar te moe is door de ramadan om te spelen... dus zitten ze een beetje buiten te hangen. Zelf ben ik ook een beetje moe. Niet van de ramadan, maar meer omdat het flink aanpoten is geweest vorige week. Maar: ik heb deze week een miniherfstvakantie. Zo was ik afgelopen vrijdagmiddag al vrij (en heerlijk aan het uitwaaien bij mijn dol fijne vriendjes) en de komende drie dagen ben ik ook vrij. Morgen de verjaardag van mijn Opa vieren (hij wordt 80) en woensdag daar lekker van bijkomen.
Maar voorlopig ben ik lekker ffffffffffffffffffffffffffffffffrrrrrrrrei-iej!
zondag, oktober 16, 2005
Mag ik even voorstellen
Lange man
En hier is hij dan weer, de langste man uit de Odiezee: Beachie!
Afgelopen vrijdag was ik een van de gelukkigen die een training meemaakte aan het water. Al zittend op mijn steen naast de brug heb ik meerdere - al zeg ik het zelf - mooie plaatjes geschoten van de dolfijnen.
En natuurlijk is Beachie daar weer één van! Op deze foto zie je hem met een vierjarig vriendinnetje, waar ik de naam - nog - niet van weet. Ze staat wel vaak op de foto dit keer, omdat ze telkens even bij mij kwam kijken wat ik nu zat te doen op die steen.
En hier is hij dan weer, de langste man uit de Odiezee: Beachie!
Afgelopen vrijdag was ik een van de gelukkigen die een training meemaakte aan het water. Al zittend op mijn steen naast de brug heb ik meerdere - al zeg ik het zelf - mooie plaatjes geschoten van de dolfijnen.
En natuurlijk is Beachie daar weer één van! Op deze foto zie je hem met een vierjarig vriendinnetje, waar ik de naam - nog - niet van weet. Ze staat wel vaak op de foto dit keer, omdat ze telkens even bij mij kwam kijken wat ik nu zat te doen op die steen.
Cookie Report
Petting Sharks
Friday, me went to Dolfinarium Harderwijk again. All day it was misty but when me, Berry and Keevie drove into Harderwijk, the sun started to shine! As always when we visit the dolphins!
Today, me haven't petted any sharks. But me promised to talk about it in my next report. And you always have to keep your promise!
At Dolfinarium Harderwijk you can pet the sharks and rays in the raybay. The rays are a bot slimey or raspy, but me don't mind, cause they are very soft too! And beautiful. The small sharks are actually very cute. Berry is afraid of sharks, but she overcome a bit of her fear and is a bit obessesed by petting the biggist shark in the bay. Me think it is because she wants to show she is not scared. But me know better!
The best way to pet a shark (or ray) is by sticking you hnd in the water. Don't wiggle your fingers: the shark may think it is cookie! Just hold your hand still and wait for the shark to come to you. When shark comes, don't poke his eyes of grab its fins or body He won't like that. Just let him swim past your hand. Now you can pet shark by brushing your hand against his skin!
Next time in Cookie Report about Dolfinarium Harderwijk, me will talk about Beachie, our big Dolphinfriend!
Bye bye for now!
donderdag, oktober 13, 2005
Gaaaaaaaaaaaaaaaaaaap
Vitamientjes
Ja mensen, ik ben aan de vitamientjes. Alle overuren, lange dagen, korte nachten en dergelijke zijn mij aardig in de kouwe kleren gaan zitten en het resultaat: moe, moe en nog eens moe... en dat terwijl ik net een hele special over supplementen heb geschreven!
Daarom ben ik begonnen met een multifruit sappen kuur. Oftewel gisteren en eergisteren heb ik alleen in een middag een pak Appelsientje jus d'orange opgedronken (aangeschaft bij het benzinestation) en gisteravond nog een liter Ocean Spray Cranberrysap. Dat laatste had ik eigenlijk beter niet kunnen doen, want 's nachts moest ik veel plassen, maar eigenlijk is dat wel heel goed.
Vandaag ben ik begonnen met een vitaminenbruistablet en staat er een pak AH Puur Sap Multifruit met toegevoegde vitaminen voor mijn neus.
Oftewel: volgende week tijdens mijn opa's 80ste verjaardag ben ik weer helemaal fit, fit, fit!!!
Ja mensen, ik ben aan de vitamientjes. Alle overuren, lange dagen, korte nachten en dergelijke zijn mij aardig in de kouwe kleren gaan zitten en het resultaat: moe, moe en nog eens moe... en dat terwijl ik net een hele special over supplementen heb geschreven!
Daarom ben ik begonnen met een multifruit sappen kuur. Oftewel gisteren en eergisteren heb ik alleen in een middag een pak Appelsientje jus d'orange opgedronken (aangeschaft bij het benzinestation) en gisteravond nog een liter Ocean Spray Cranberrysap. Dat laatste had ik eigenlijk beter niet kunnen doen, want 's nachts moest ik veel plassen, maar eigenlijk is dat wel heel goed.
Vandaag ben ik begonnen met een vitaminenbruistablet en staat er een pak AH Puur Sap Multifruit met toegevoegde vitaminen voor mijn neus.
Oftewel: volgende week tijdens mijn opa's 80ste verjaardag ben ik weer helemaal fit, fit, fit!!!
woensdag, oktober 12, 2005
Keevie & Ik
Operatie: Keev
Wanneer Keevie bij de garage is voor een groot onderhoud, dan maakt de garageman daar altijd fotootjes van. Omdat Operatie: Keev een hele onderneming was, ontving ik daar ook fotootjes van. Zie hier Keevie's motor!
Foto's: © Wouter van Kuilenburg
Ik weet zelf niet zo heel goed wat je hier nu ziet en of alle onderdelen weer terug zijn geplaatst in de motor (
), maar indrukwekkend is het wel!
Wanneer Keevie bij de garage is voor een groot onderhoud, dan maakt de garageman daar altijd fotootjes van. Omdat Operatie: Keev een hele onderneming was, ontving ik daar ook fotootjes van. Zie hier Keevie's motor!
Foto's: © Wouter van Kuilenburg
Ik weet zelf niet zo heel goed wat je hier nu ziet en of alle onderdelen weer terug zijn geplaatst in de motor (
), maar indrukwekkend is het wel!dinsdag, oktober 11, 2005
Cookie Report
@ Airmighty Niels
People have been asking where me have been! Cause Berry was so busy and me is always with her. Instead of talking about petting sharks, me will tell you what has happened last week.
Me was very late last week! Cause Berry had a lot of work to do, wednesday we stayed in Almere till seven! That is very late for Cookie, cause me was getting very hungry. But me behaved and didn't eat the magazines or nibble at the desk! That was very good from Cookie!
Thursday me was scared me had to stay out late again without food, so I asked Berry if she could get me some extra candy. She bought me Maoam candy. Very delicious. Tastes like cherry and lemon! And it is very chewy so me was sweet like a baby! Me went to Airmighty Niels in the afternoon. Airmighty Niels makes beautiful magazines and other stuff. He works in Amersfoort and also drives in a VW Kever. So Berry's and Airmighty Niels' Kever were standing together at the studio. Me liked it very much at Airmighty Niels! He had very beautiful pictures on the wall of his car. If you look very closely you can see his car below! Cause it was so nice at Airmighty Niels, me asked if he wanted to make a picture of me, to show in the Cookie Report.Thursday me and Berry went home again at seven, but she said everything was ready now and friday we went to the Etos Event, which isn't me cup of tea: to much girlystuff! But me went with her anyway. It was nice. But not as nice as @ Airmighty Niels!
donderdag, oktober 06, 2005
Keevie & Ik
Toeren
Ja, afgelopen maandag was het dan eindelijk zover: Leen mocht terug naar W. en Keevie mocht weer meer met mij. Het dynamische duo was weer verenigd. Maar natuurlijk niet zomaar: Leen had de afgelopen twee maanden zeer goed werk verricht en verdiende een wasbeurt. Zo gezegd zo gedaan ging ik met Leen naar de wasstraat, waar hij twee keer (de tweede maal gratis) doorheen mocht voor een extra grondige poetsbeurt.
Glimmend als nieuw reed ik hem terug naar de garage om de sleutels om te wisselen, waar ik in een gewillig wachtend Keevie zou kunnen stappen. Wel voorzichtig aan, zijn complete motortje is immers gereviseerd! Dus het is eigenlijk een nieuwe motor, die weer even opnieuw moet inslijten en inbranden.
Keevie stond voor de garages op mij te wachten, met een tankje ver in het rood van de reserve. Een monteur hing ertegen en zei: 'Kom je hem nu eindelijk eens ophalen?' Natuurlijk kwam ik dat en sprong met veel emotie (nadat ik de boodschappen achterin had gepropt) achter het stuur. Wat ineens een stuk groter leek, de raampjes een stuk kleiner en de stoel een stuk hoger. Maar de geur was onmiskenbaar: Keevie!
Snel reed ik met Keev naar het dichtstbijzijnde geschelpte tankstation, gooide hem tot aan zijn nekkie toe vol met benzine én loodvervanger en reed expres even een stukje om naar huis om hem weer te horen ronken! Geweldig. Ik wist weer wat ik gemist had de afgelopen weken.
Dinsdag gingen we de snelweg op naar Almere. En we konden allebei merken dat Keevie een nieuw motortje heeft: we gingen niet harder dan 95 en haalde met moeite de 100. Eenmaal in Almere Haven sloeg hij nog twee keertjes af bij het afremmen, en tuften we door de woonwijk heen naar het werk. De terugweg verliep beter, hoewel we afsloegen bij het aansluiten aan de file. Eenmaal aan de gang en een stuk binnendoor verder, was het weer verholpen.
Woensdag was hetzelfde verhaal, alleen reden we al wat harder. 100 was het maximum, hij deed erg zijn best er een 110 uit te persen bij het inhalen. Voor de zekerheid bleef ik toch maar achter de vrachtwagens hangen, totdat de ruimte groot genoeg was voor een lange inhaalslag... Bij de afrit gebeurde het helaas weer: Keevie sloeg van uitputting af. Even aan de kant, flink doorstarten en daar gingen we al weer. Nu scheurden we al wat harder door de woonwijk heen (toch nog steeds maar 30, maar met meer spurt) en kwamen helemaal happy aan bij het werk. Vandaag kon Keevie weer eens bijkletsen met Airmighty Niels' redlook. En zelfs voor hem uit en een stukkie achter hem aan naar huis: Airmighty Niels en ik moesten een beetje overwerken en vertrokken om 7 uur pas vanuit Almere. Voor de zekerheid, om niet af te slaan, zijn we het laatste stukkie binnendoor gereden, geheel zonder problemen.
Vanmorgen gingen we weer op weg naar Almere. Omdat ik zijn ruitjes even wilde poetsen, liet ik Keev in zijn garagetje stationair draaien en dat deed het hem: de gehele weg niet afgeslagen! Bovendien begint Keev's spurt terug te komen, ik hield hem vandaag met moeite op de 100, want hij had wel zin in 120. Toch voelde je aan de Vjoemmm in de motor dat 120 nog niet zo'n goed idee was, dus moest Keevie van mij toch 100 blijven rijden. Van Almere zijn we nog even bij Airmighty Niels op de studio in Amersfoort geweest, waarna we op de terugweg eerst even achter zijn redlook aan naar de snelweg gingen en in de file terechtkwamen. Omdat Keevie al lang genoeg had stilgestaan, zijn we maar binnendoor naar huis gereden.
Nu staat Keevie weer lekker in zijn droge garage. En morgen? Morgen gaan we natuurlijk weer een stukkie rijden!
Ja, afgelopen maandag was het dan eindelijk zover: Leen mocht terug naar W. en Keevie mocht weer meer met mij. Het dynamische duo was weer verenigd. Maar natuurlijk niet zomaar: Leen had de afgelopen twee maanden zeer goed werk verricht en verdiende een wasbeurt. Zo gezegd zo gedaan ging ik met Leen naar de wasstraat, waar hij twee keer (de tweede maal gratis) doorheen mocht voor een extra grondige poetsbeurt.
Glimmend als nieuw reed ik hem terug naar de garage om de sleutels om te wisselen, waar ik in een gewillig wachtend Keevie zou kunnen stappen. Wel voorzichtig aan, zijn complete motortje is immers gereviseerd! Dus het is eigenlijk een nieuwe motor, die weer even opnieuw moet inslijten en inbranden.
Keevie stond voor de garages op mij te wachten, met een tankje ver in het rood van de reserve. Een monteur hing ertegen en zei: 'Kom je hem nu eindelijk eens ophalen?' Natuurlijk kwam ik dat en sprong met veel emotie (nadat ik de boodschappen achterin had gepropt) achter het stuur. Wat ineens een stuk groter leek, de raampjes een stuk kleiner en de stoel een stuk hoger. Maar de geur was onmiskenbaar: Keevie!
Snel reed ik met Keev naar het dichtstbijzijnde geschelpte tankstation, gooide hem tot aan zijn nekkie toe vol met benzine én loodvervanger en reed expres even een stukje om naar huis om hem weer te horen ronken! Geweldig. Ik wist weer wat ik gemist had de afgelopen weken.
Dinsdag gingen we de snelweg op naar Almere. En we konden allebei merken dat Keevie een nieuw motortje heeft: we gingen niet harder dan 95 en haalde met moeite de 100. Eenmaal in Almere Haven sloeg hij nog twee keertjes af bij het afremmen, en tuften we door de woonwijk heen naar het werk. De terugweg verliep beter, hoewel we afsloegen bij het aansluiten aan de file. Eenmaal aan de gang en een stuk binnendoor verder, was het weer verholpen.
Woensdag was hetzelfde verhaal, alleen reden we al wat harder. 100 was het maximum, hij deed erg zijn best er een 110 uit te persen bij het inhalen. Voor de zekerheid bleef ik toch maar achter de vrachtwagens hangen, totdat de ruimte groot genoeg was voor een lange inhaalslag... Bij de afrit gebeurde het helaas weer: Keevie sloeg van uitputting af. Even aan de kant, flink doorstarten en daar gingen we al weer. Nu scheurden we al wat harder door de woonwijk heen (toch nog steeds maar 30, maar met meer spurt) en kwamen helemaal happy aan bij het werk. Vandaag kon Keevie weer eens bijkletsen met Airmighty Niels' redlook. En zelfs voor hem uit en een stukkie achter hem aan naar huis: Airmighty Niels en ik moesten een beetje overwerken en vertrokken om 7 uur pas vanuit Almere. Voor de zekerheid, om niet af te slaan, zijn we het laatste stukkie binnendoor gereden, geheel zonder problemen.
Vanmorgen gingen we weer op weg naar Almere. Omdat ik zijn ruitjes even wilde poetsen, liet ik Keev in zijn garagetje stationair draaien en dat deed het hem: de gehele weg niet afgeslagen! Bovendien begint Keev's spurt terug te komen, ik hield hem vandaag met moeite op de 100, want hij had wel zin in 120. Toch voelde je aan de Vjoemmm in de motor dat 120 nog niet zo'n goed idee was, dus moest Keevie van mij toch 100 blijven rijden. Van Almere zijn we nog even bij Airmighty Niels op de studio in Amersfoort geweest, waarna we op de terugweg eerst even achter zijn redlook aan naar de snelweg gingen en in de file terechtkwamen. Omdat Keevie al lang genoeg had stilgestaan, zijn we maar binnendoor naar huis gereden.
Nu staat Keevie weer lekker in zijn droge garage. En morgen? Morgen gaan we natuurlijk weer een stukkie rijden!
maandag, oktober 03, 2005
zondag, oktober 02, 2005
Jubileum
Speciale wedstrijd
Vandaag speelde FC Utrecht tegen Feyenoord. Dat is voor mij altijd een heel speciale wedstrijd. Het was namelijk het eerste duel wat ik ooit in een stadion heb gezien. En dat is nu tien jaar geleden.
Feyenoord is een club waar ik stiekem een zwak voor heb. Altijd gehad. Vooral tijdens mijn VWO-tijd toen ik samen met een vriendinnetje redelijk weg was van John de Wolff (de man met de manen). In die tijd mocht ik daarom een keertje mee met papa naar het stadion. Ik was 16, bloednerveus (ook omdat het de dag was waarop mijn broer voor het eerst naar België ging om er te gaan studeren) en zat in het 'verkeerde' vak...
Het was de wedstrijd waarbij Ronald Koeman zijn rentree maakte op de Nederlandse velden en met veel poe-haa het stadion binnenkwam. Het was de eerste en voorlopig niet de laatste keer in een reeks van verloren wedstrijden van hem in de Galgenwaard.
Die wedstrijd, tien jaar geleden, eindigde in winst voor FC Utrecht. Zwaar onder de indruk verliet ik het stadion en op de terugweg van België (we hadden mijn broer naar zijn kamer gebracht) viel ik dan ook in slaap.
Daarna werd het toch zo langzaamaan steeds meer FC Utrecht. Maar dat vonkje Feyenoord bleef. Vooral omdat Feyenoord een beetje Utrecht is, maar dan met meer geld. Het is werkvoetbal. Er wordt geknokt voor iedere millimeter. En het legioen staat altijd vierkant achter zijn spelers. Aanhang van Utrecht en Feyenoord gaan ook prima samen gemengd in de vakken (zoals in de Bekerfinale in 2003. Er is een wederzijds respect en dat is prachtig.
Het steeds meer Utrecht kwam doordat mama en ik thuis gekluisterd zaten aan Radio M, wanneer papa met opa naar het stadion was. Bij ieder doelpunt belden we met oma om gespannen verder te luisteren naar René van de Berg. Vaak was het in huis al feest en wanneer papa dan thuis kwam, ging het nog even verder. FC Utrecht werd steeds meer een begrip. Later ging mama mee en uiteindelijk kreeg ook ik mijn eigen seizoenskaart. Want als je af en toe eens mee mag naar het stadion krijg je toch meer en meer de smaak te pakken.
Met toch wel ieder seizoen als hoogtepunt voor mij FC Utrecht - Feyenoord.
De ouwe Feyenoorders waar het bij mij mee was begonnen, voetballen er allang niet meer. Maar er lopen tegenwoordig een paar ex-FC'ers in, waar ik mijn hart nog steeds aan heb verpand: Dirk Kuyt en Pascal Bosschaart. Feyenoord shopt namelijk de jonge jongens weg bij Utrecht, de ouwere spelers vertrekken (zo lijkt het) naar Vitesse. Soms doen zij dit met een omweg, hoewel Zwaanswijk nu bij NAC speelt.
Vandaag was het dus weer een speciale wedstrijd tussen twee clubs waar ik van hou. Stiekem heb ik ook steeds naar Dirk en Pascal gekeken. Dirk deed zijn best qua loopvermogen (gaf uiteraard na afloop nog een applaus aan de Utrecht-aanhang), maar het mocht niet baten. Pascal was snel, maar niet snel genoeg voor Marc-Antoine Fortuné. Eén keer haalde Pascal Fortuné met een worstelgreep onderuit en belandde bovenop de grote fransman. En hoewel hij claimde niets te hebben gedaan, was het toch overduidelijk een overtreding. Bovendien konden wij het erg goed zien: Pascal liep als vanouds aan de zijlijn bij ons vak. Hoewel Feyenoord verder niet veel presteerde, vond ik het toch super om ze weer te zien.
©FCUphoto/Frank Zilver
De aanhang kolkte. Aan het begin aan beide kanten (het leek wel weer de bekerfinale), maar algauw waren de Feyenoordsupporters overstemd (en ze waren nog wel in zulke grote getalen gekomen - sterker nog, het gehele uitvak zat vol!). Na de 1-0 van Robin Nelisse helemaal. De Rotterdammers lieten zich nog een keer horen met een zeer verrassende tekst bij de 1-1 waarbij Utrecht keeper Grandell vreselijk blunderde: in plaats van de bal te vangen, stompt hij hem uit het doel, op de kont van Keller waardoor de bal achter hem in het net verdwijnt. De goal werd door de stadionspeeker toegeschreven aan onze Dirk, maar het was een eigen doelpunt. De aanhang van Feyenoord kwam snel met een liedje: 'Grandell is het broertje van Menzo!' Keeper Stanley Menzo (heeft vroeger bij Feyenoord gekeept en volgens mij ook nog in het Nederlands Elftal, maar dat weet ik niet zeker) had ook de neiging tot blunderen. Na de 2-1 en 3-1 (ook gescoord door Nelisse) waren de Rotterdammers stil en schreeuwde de Utrecht supporters door. Het was geweldig.
Alsof we de beker hadden gewonnen, zo gaaf. De jongens deden onder 'Simply the best' nog een ererondje door het stadion. Voor mij hét liedje van mama, dus de tranen vloeiden rijkelijk, vermengd met euforie. Want we hebben weer gewonnen! Van Feyenoord nog wel...
En van alle indrukken, zou ik in de bus trouwens weer bijna in slaap zijn gevallen...
Forza!
Vandaag speelde FC Utrecht tegen Feyenoord. Dat is voor mij altijd een heel speciale wedstrijd. Het was namelijk het eerste duel wat ik ooit in een stadion heb gezien. En dat is nu tien jaar geleden.
Feyenoord is een club waar ik stiekem een zwak voor heb. Altijd gehad. Vooral tijdens mijn VWO-tijd toen ik samen met een vriendinnetje redelijk weg was van John de Wolff (de man met de manen). In die tijd mocht ik daarom een keertje mee met papa naar het stadion. Ik was 16, bloednerveus (ook omdat het de dag was waarop mijn broer voor het eerst naar België ging om er te gaan studeren) en zat in het 'verkeerde' vak...
Het was de wedstrijd waarbij Ronald Koeman zijn rentree maakte op de Nederlandse velden en met veel poe-haa het stadion binnenkwam. Het was de eerste en voorlopig niet de laatste keer in een reeks van verloren wedstrijden van hem in de Galgenwaard.
Die wedstrijd, tien jaar geleden, eindigde in winst voor FC Utrecht. Zwaar onder de indruk verliet ik het stadion en op de terugweg van België (we hadden mijn broer naar zijn kamer gebracht) viel ik dan ook in slaap.
Daarna werd het toch zo langzaamaan steeds meer FC Utrecht. Maar dat vonkje Feyenoord bleef. Vooral omdat Feyenoord een beetje Utrecht is, maar dan met meer geld. Het is werkvoetbal. Er wordt geknokt voor iedere millimeter. En het legioen staat altijd vierkant achter zijn spelers. Aanhang van Utrecht en Feyenoord gaan ook prima samen gemengd in de vakken (zoals in de Bekerfinale in 2003. Er is een wederzijds respect en dat is prachtig.
Het steeds meer Utrecht kwam doordat mama en ik thuis gekluisterd zaten aan Radio M, wanneer papa met opa naar het stadion was. Bij ieder doelpunt belden we met oma om gespannen verder te luisteren naar René van de Berg. Vaak was het in huis al feest en wanneer papa dan thuis kwam, ging het nog even verder. FC Utrecht werd steeds meer een begrip. Later ging mama mee en uiteindelijk kreeg ook ik mijn eigen seizoenskaart. Want als je af en toe eens mee mag naar het stadion krijg je toch meer en meer de smaak te pakken.
Met toch wel ieder seizoen als hoogtepunt voor mij FC Utrecht - Feyenoord.
De ouwe Feyenoorders waar het bij mij mee was begonnen, voetballen er allang niet meer. Maar er lopen tegenwoordig een paar ex-FC'ers in, waar ik mijn hart nog steeds aan heb verpand: Dirk Kuyt en Pascal Bosschaart. Feyenoord shopt namelijk de jonge jongens weg bij Utrecht, de ouwere spelers vertrekken (zo lijkt het) naar Vitesse. Soms doen zij dit met een omweg, hoewel Zwaanswijk nu bij NAC speelt.
Vandaag was het dus weer een speciale wedstrijd tussen twee clubs waar ik van hou. Stiekem heb ik ook steeds naar Dirk en Pascal gekeken. Dirk deed zijn best qua loopvermogen (gaf uiteraard na afloop nog een applaus aan de Utrecht-aanhang), maar het mocht niet baten. Pascal was snel, maar niet snel genoeg voor Marc-Antoine Fortuné. Eén keer haalde Pascal Fortuné met een worstelgreep onderuit en belandde bovenop de grote fransman. En hoewel hij claimde niets te hebben gedaan, was het toch overduidelijk een overtreding. Bovendien konden wij het erg goed zien: Pascal liep als vanouds aan de zijlijn bij ons vak. Hoewel Feyenoord verder niet veel presteerde, vond ik het toch super om ze weer te zien.
©FCUphoto/Frank Zilver
De aanhang kolkte. Aan het begin aan beide kanten (het leek wel weer de bekerfinale), maar algauw waren de Feyenoordsupporters overstemd (en ze waren nog wel in zulke grote getalen gekomen - sterker nog, het gehele uitvak zat vol!). Na de 1-0 van Robin Nelisse helemaal. De Rotterdammers lieten zich nog een keer horen met een zeer verrassende tekst bij de 1-1 waarbij Utrecht keeper Grandell vreselijk blunderde: in plaats van de bal te vangen, stompt hij hem uit het doel, op de kont van Keller waardoor de bal achter hem in het net verdwijnt. De goal werd door de stadionspeeker toegeschreven aan onze Dirk, maar het was een eigen doelpunt. De aanhang van Feyenoord kwam snel met een liedje: 'Grandell is het broertje van Menzo!' Keeper Stanley Menzo (heeft vroeger bij Feyenoord gekeept en volgens mij ook nog in het Nederlands Elftal, maar dat weet ik niet zeker) had ook de neiging tot blunderen. Na de 2-1 en 3-1 (ook gescoord door Nelisse) waren de Rotterdammers stil en schreeuwde de Utrecht supporters door. Het was geweldig.
Alsof we de beker hadden gewonnen, zo gaaf. De jongens deden onder 'Simply the best' nog een ererondje door het stadion. Voor mij hét liedje van mama, dus de tranen vloeiden rijkelijk, vermengd met euforie. Want we hebben weer gewonnen! Van Feyenoord nog wel...
En van alle indrukken, zou ik in de bus trouwens weer bijna in slaap zijn gevallen...
Forza!
Abonneren op:
Posts (Atom)
B'Day Countdown
