Lampekapje

Woensdag was een zenuwendag. Je weet dat de dokter belt als het niet goed is, maar toch kruipt de tijd voorbij wanneer je je hondje hebt weggebracht en je pas weer om half 2 mag bellen.

Gelukkig had ik een opmaakdagje op mijn werk - genoeg afleiding dus, omdat je continue moet nadenken. Daarnaast was het fijn om je collega's om je heen te hebben.
Eindelijk was het half 2 en ik kreeg de dierenarts meteen aan de lijn en ja hoor: Basje was al helemaal wakker en om kwart voor 3 mocht ik hem ophalen.

Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Ik heb zo snel mogelijk mijn werk afgerond, ben in papa's auto gesprongen (die had ik mee, omdat die net even ietsje sneller rijdt), heb Ploon opgehaald en samen zijn we naar de dierenarts gereden om de kleine Bas te halen.

Hij was een beetje boos op de dierenarts en zijn assistente, want hij ging brommen op het moment dat ze voor zijn hokje verscheen. Maar nadat hij even goed keek - en snuffelde - zag hij toch dat zijn vrouwtje en Ploon er waren. Nou... hij wist niet hoe snel hij mee naar huis moest, want hij sprong met kap en al de auto in. Eenmaal thuis ging hij liggen slapen.

Gisteren heeft Ploon de hele dag op hem gepast. Af en toe ligt hij met zijn borst op de grond en kontje omhoog, maar hij had in de middag al wat gegeten. Dat maakt dit vrouwtje helemaal blij. Vandaag werk ik vanuit huis en kon wat later opstaan. En wat zag ik tot mijn grote vreugde vanmorgen? Juist, Bassie lag op zijn rug en ik kon eindelijk zijn buikje bekijken. Weet je wat zo mooi is? Hij mag dan gecastreerd zijn, maar daar zie je helemaal niets van!

Vandaag is de tweede dag na de operatie. En volgende week vrijdag mogen de hechtingen er al uit. Geweldig toch.