Gisteren was het dan zover! Om elf over negen uur 's morgens stapte ik op de bus naar de stad, met saxofoon op mijn rug, tas met allerlei spul erin (waaronder natuurlijk mijn bladmuziekmap, make-uptasje, fototoestel en Koekiemonster) en een nieuwsgierige bui. Want ik wist wel dat ik mee ging doen aan een Bandworkshop, maar wat het precies in hield, was natuurlijk een verrassing...
En die was heel aangenaam. Ik stapte de muziekschool binnen om zo'n tien over half tien en kon direct een lekker kopje thee krijgen. Daarna parkeerde ik mijn sax, tas en jas bij de trap en maakte het me gemakkelijk op een koude trede. Even wakker worden hoor. Maar dat niet alleen, het was een goede gelegenheid om even een van mijn favoriete bezigheden uit te voeren: observeren. En wat een mensen waren er! Van klein tot groot liep er rond. Zangers, drummers, gitaristen, bassisten, saxofonisten! Er waren zelfs twee toetsenisten bij! In de drukte vond Marnix mij - we spelen samen in Toeter & Groef - dus dat was meteen heel gezellig. Later vormde er vanzelf een gezellig groepje waarmee je de hele dag optrok.
Om tien uur verzamelden we in de Marnixzaal en dat was het begin van wat een heel lange dag beloofde te worden. 'De blazers,' zo vertelde Iman - mijn docent, ook deze dag - 'hebben de leukste rol, want zij spelen met alle bandjes mee.'
En dat hebben we geweten! Nadat we de vijf stukken met de hele groep hadden doorgenomen, waarbij we dreigden uit te lopen, mochten we via de Marnixzaal alle andere lokalen af waar de bands repeteerden. Gewapend met sax, bladmuziek én muziekstandaard sjouwden we zo de hele muziekschool door. Ik hoef denk ik niet te vermelden dat dat best wel grappig was.
Nadat we overal weggeblazen waren door drums, elektrische en basgitaren, waren we blij dat we ook anderen weg konden blazen met onze grote blazersgroep (twee tenoren, een klarinet en heel veel alten!). Nadeel was, dat we vijf nummers hadden gerepeteerd waarvan we er ieder drie mochten spelen. Waarom...? Omdat er in de Stairway geen plek was op het podium voor een stuk of veertien blazers... Dus nadat we de partijen en soli verdeeld hadden, mocht ik Let's Stick Together van Roxy Music en Another Star van Stevie Wonder. Flootie van The New Cool Collective speelden we wel met zijn allen, met bandje én heel veel percussionisten!
De dag was heel goed verzorgd: met heerlijke broodjes tijdens de lunch en een lekkere snack met frisdrank rond een uurtje of vier én een heerlijk diner in Stairway to Heaven. Dat was zeker welkom, want we stonden al een aantal uurtjes op onze benen. In de Stairway bleek trouwens ook dat die grote groep blazers moeilijk op het podium kon. Zelfs met een groepje van zeven was het lichtelijk krapjes. Maar dat mocht zeker de pret niet drukken! We hebben alles gegeven wat we hadden en veel plezier gemaakt met dansen, zingen en spelen. En dat is vandaag aan zowel mijn benen als mijn onderlip te merken, maar... ik had het voor geen goud willen missen.
Mag ik daarom nog een applausje voor de organisator: Iman Spaargaren!
 |
| Bandworksh |
Gelukkig hebben we de foto's nog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.