Nu vertrouw ik mijn dierenarts blind. Als hij zegt dat hij er alles aan doet, dan doet hij er ook alles aan om het oog weer gezond te krijgen. Maar ja... Bassie achterlaten is niet mijn sterkste punt. Gelukkig mochten we hem een paar uurtjes later weer ophalen. Met een zilver oog.
De dierenarts had een deel van de ontsteking achter het oog weg weten te zuigen en om ontstekingen te voorkomen was er dus met ontsmettende zilverspray rondom het oog gespoten. Papa en ik vonden het wel wat hebben, deze Rock make-up. Henk noemde Bassie een kleine Borg (resistence is futile). In ieder geval had hij ook weer een lampekapje om. Op zich niet zo erg, Bassie kan daar goed mee omgaan. Echter... dit kapje was wat groter en dan is het toch lastiger water drinken. Gelukkig is vrouwtje (ik dus) dag en nacht paraat voor een helpende hand. Daarnaast drie keer per dag druppelen, pilletje erin en een week erna weer voor controle naar de dierenarts.
En dat was een fijner bezoekje. Na een week was de ontsteking een heel end verdwenen - nog niet helemaal, maar toch. Het zag er goed uit, zei ook de dierenarts en Bassie had alweer zin om naar hem te happen. Maar ik had hem vast, dus dan houdt hij zich wel in. We kregen weer een weekje antibiotica mee en nog een flesje oogdruppels. Ook kreeg Bassie - voor de zekerheid - nog een korter kapje om. Zo was zijn oog beschermd, maar kon hij wel zelf drinken - en ik een nachtje doorslapen ;)
Afgelopen vrijdag heb ik besloten om het kapje af te doen. Zondag heeft Bassie samen met Tickels nog een nieuw vriendinnetje gemaakt genaamd Lizzie (een kruising tussen een Sint Bernard en een Labrador en zo lief) en maandagavond kreeg hij zijn laatste antibioticapilletje. Maar... we druppelen nog even door. Bassie vindt het niet erg. Zolang het maar gepaard gaat met een stukje worst.
En zijn oog? Elke dag een beetje beter!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.