Ik zal nooit vergeten hoe 14 jaar geleden een bolletje wol uit een busje werd getild, in mijn armen werd gestopt en hoe een droppig neusje in mijn wang verdween, evenals de nageltjes van twee pootjes in mijn schouder. En zijn oogjes vroegen: mag ik nu echt bij jou blijven?
En het antwoord was uiteraard ja...
En zal ook altijd ja blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.