Driving through memory lane
Vandaag was ik eigenlijk te schor en had ik nog steeds te veel keelpijn om met de radio - of met de cassettespeler in de Chev - mee te zingen. Maar aangezien ik een bandje had meegenomen met de titel Elvis Rulez! kon ik het eigenlijk niet laten.
En ineens drupte er een traan over mijn gezicht bij het intro van The Wonder of You... En nog eentje... en nog eentje... En daarna bij Elvis' live versie van Unchained Melody nog een keertje. Vervolgens moest ik lachen en huilen tegelijk bij Little Darlin' en zo ben ik naar mijn werk gereden. Al meezingend en snikkend.
Mama en ik zongen deze nummers altijd graag samen in de auto. Dus met gevaar voor eigen stem heb ik twee keer zo hard meegezongen. En weet je wat... dat gaf toch wel een heel fijn gevoel...
Wat is het een wonder he? Muziek kan je zo raken en voor een ieder op verschillende manieren. Je hebt muziek om gewoon lekker op te swingen, lekker naar te luisteren, maar bij elk lied heb je wel een bepaalde herinnering. En ja, zelfs met gevaar voor eigen stem moet je soms even heel hard meezingen. ;)
BeantwoordenVerwijderen