Lief

Lief

Het was kouder dan vorige week. En het waaide ook een stuk harder. Maar dat maakte het niet minder gezellig in het Dolfinarium in Harderwijk. Hoewel mijn broer verbaasd uitriep aan de telefoon: 'Maar er zijn nog zoveel andere parken in Nederland', gaan papa en ik toch het liefst naar Harderwijk. Daar vinden we iets, waar we helemaal blij en rustig van worden. Ik in ieder geval wel.

Ik vind er bijvoorbeeld Beachie, een dolfijn waar ik gewoon iets mee heb. Hij heeft geloof ik ook iets met mij, aangezien hij mij echt aan kan kijken met een eeuwenoude wijsheid. Maar dat is natuurlijk niet alles - hoewel ik er wel echt voor de dolfijnen kom, vind ik de rest ook superleuk om naar te kijken. We hebben onder water heel lang staan kijken, waarbij we het groepsgedrag van de dolfijnen goed konden bestuderen. In de winterbaai zitten namelijk een paar dolfijnen, en in eens kwamen de dolfijnen in de andere baai naar het hek - echt met zijn allen - omdat er in de winterbaai iets gebeurde. Even later zien we dolfijn Femke - te herkennen aan haar slappe rugvin - met een paar vriendinnen voorbij racen. Alleen heeft zij iets in haar zij. Na even te hebben nagevraagd bleek het een spuit medicijn te zijn, want ze is een beetje ziek.

Daarna hebben papa en ik bij de walrussen gekeken - ook onder water. Daar stond een groepje begeleiders en verstandelijk gehandicapten - slechte naam vind ik, want soms zien ze de dingen vele malen helderder dan 'normale mensen'. Een begeleidster hield mij aan, omdat ze zich afvroeg hoe de dieren heetten. Ik antwoordde 'Walrussen' en dat Raisa net voorbij kwam zwemmen. Toen ze mij vroeg hoe zwaar de dieren zijn bij de geboorte, moest ik het antwoord schuldig blijven. Bleek dat ze dacht dat ik personeel was. Iets wat wel vaker gebeurd. Ik zei: 'Nee, helaas niet, ik kom hier gewoon vaak, want ik heb een abonnement.' Een van de verstandelijk gehandicapten, een man, begon meteen tegen me te kletsen. Dat hij voor het eerst hier was. En ik antwoordde dat hij vooral veel moest genieten. En heel frappant - zoals papa dat vond - vertelde hij mij over zijn vader, die twee jaar geleden was overleden en dat hij toen een pak aan moest voor de begrafenis. En dat hij zijn vader nog steeds heel erg miste. Ik moest toen wel heel wat wegslikken, maar vond de woorden die mij ook troosten: 'Maar hij ziet je wel hoor.' En dat wist hij ook wel, maar daarom miste hij hem nog wel. En dat hij morgen naar het ziekenhuis moest voor zijn knie. Daar heb ik hem veel sterkte bij gewenst. Maar ik had wel een dikke keel toen we wegliepen...

Later hebben we nog bij de bruinvisjes gekeken - zowel binnen als buiten - en baby Sitka nogmaals bewonderd. Ze lag nu prinsesheerlijk te slapen op de kant, terwijl haar moeder en vriendinnen door het water gleden. Wat een schatje heh... en dan te bedenken dat ze een baby is van de grootste, sterkste en gevaarlijkste zeeleeuwen van de wereld!