Jazzy Berry...

Spektakel op het plein

Zaterdagavond was het dan zover. Ik toogde met mijn saxofoon op mijn nek naar het Domplein. Eerst met bus 1 naar de stad en van het Jacobitheater naar de Dom gewandeld. Helaas was het vele malen kouder dan vrijdag, dus in plaats van een jasje toch maar een fleece vestje aangetrokken.

De locatie van het spektakel was niet te missen, recht onder de Dom voor het beeld van de Vrede waren diverse podia opgesteld, wat stoelen stonden klaar en een aantal muziekstandaards voorzien van wasknijpers. Er was een beetje wind gaan opzetten, dus om te voorkomen dat ieders bladmuziek zou wegwaaien...

Uiteraard was ik veel te vroeg. De repetitie zou beginnen om 6 uur en ik liep om half 6 al op het Domplein, mij af te vragen waarom de tunnel onder de toren was afgezet met een wit doek en steigers, en waar we dan plaats moesten gaan nemen. Nadat ik wat inlichtingen had gekregen van twee vrouwen die de laatste hand aan het leggen waren aan de decoraties, wachtte ik maar even rustig af. Gelukkig was het gebouw van het UCK open want natuurlijk, mijn dierbaarste vrienden raden het al, ik moest even naar de wc.

Daarna kwam er een bekende voor mij. Althans, ze heeft les na mij op de maandagavond. Ook zij was in het wit met oranje, net als alle anderen om mij heen. Bleek dat er kledingvoorschriften waren... Gelukkig had ik een wit blousje aan, met een witte sjaal met gekleurde strepen en natuurlijk mijn witte fleece vest. Dus dat had ik goed gegokt. Gelukkig. Samen zijn we naar het meisje van de organisatie gegaan en daar bleek dat we een beetje verkeerd waren ingelicht door de muziekschool.

We hadden de muziek al moeten hebben en ook al moeten kennen... oeps. Gelukkig had ik mijn nieuwsgierigheid wat op Internet zitten zoeken en kwam ik op de officiële website van de Vrede van Utrecht de bladmuziek tegen. En toevallig had ik deze uit nieuwsgierigheid gedownload en geprint, maar nog niet gespeeld. Gelukkig kwam de trompetist van de avond - en een beetje de begeleider van de blazerssectie - hulp bieden. Het stuk - wat ik bij mij had - was inderdaad het stuk wat we nodig hadden. En hij zou ons er even doorheen fietsen.

Er was echter één addertje in het stuk... alhoewel, zeg maar zes addertjes. Het bestond uit zes kruizen! Mensen die wel eens muziek hebben gespeeld vanaf noten weten wat mollen en kruizen zijn. Normaliter heb je er hooguit drie. In het kwartet ben ik nu voor het eerst in een stuk met vier kruizen aangeland. Maar zés! Zoveel had ik er nog niet bij elkaar gezien. En dus heb ik mijn potlood erbij gepakt en het er even boven gekalkt welke zes het wel niet waren. Het betekent dat er zes noten met een halve toon verhoogd zijn. In plaats van een f speel je dan een fis. Maar dit terzijde...

De trompetist Peter de Beer (als ik het goed onthouden heb, in ieder geval heet hij Peter) heeft ons enorm goed begeleid en geholpen. Hij was een beetje onze dirigent. Tekende nog que's in de muziek waarmee we met de zang rekening konden houden. En, zo zei hij, in principe beginnen we acht maten na 'bim bam bom', maar ja, het is zijn muziek. En daarmee bedoelde hij Jos Zandvliet, de componist en schrijver van dit lied over de vrede. Een aparte man, echt heel kunstzinnig, maar zeer vriendelijk.

Om 8 uur begon het dan. In eens - ik weet nog niet waar ze allemaal vandaan kwamen, behalve 4 toeschouwers - stond het Domplein vol met toeschouwers en gingen we zingen. En spelen. En gelukkig staat het op video, want het ging echt veel te snel voorbij. Wat heb ik het naar mijn zin gehad. Wat een spektakel. Het begon met een schimmenspel - onder de Dom - dat de Vrede uitbeeldde. Daarna gingen we spelen met het Domcarillon - hartstikke vals en uit de maat, maar dat doet er niet toe - vervolgens nog twee keer lekker snel. Er was vuurwerk, de burgermeester kwam kijken en iedereen zong mee.

Hoewel het in de krant op maandag nergens terug te vinden was, maar wel in het Stadsblad van afgelopen woensdag, ging het over tolerantie tussen en samen zijn van verschillende culturen. En dat is iets wat iedereen wel moet onthouden, eigenlijk. Wat ik er van onthouden heb? De adrenalinekick. Eerst niet weten wat je moet spelen en dan twee uurtjes later gewoon zomaar een stuk met zes kruizen - iets wat ik nu wel een paar keer te horen krijg - kan spelen. Okay, ik sloeg nog wel een paar kruizen hier en daar over, maar man, wat was dat gaaf.

Wanneer is de volgende keer?