Woensdagavond had ik ineens zin om Sense & Sensibility te gaan kijken. Een dvd die al zeker een jaar - zo niet langer - in het rek ligt, maar waarin ik nog geen zin heb gehad. Tot afgelopen woensdagavond dan. Als excuus om de tranen even lekker te kunnen laten lopen.
Dat laatste viel nog wel mee, hoewel het een hele mooie, emotionele film is. Dat het een verfilming is van een oud Engels boek - van de hand van de legendarische Jane Austen - kwam in de dialogen goed naar voren. Veel mooie woorden, veel etiquette, voor soms simpele gevoelens, die je in die tijd (het boek stamt uit de 19e eeuw) gewoon niet zo recht voor raap kon uiten. Bovendien, dit hoort gewoon bij de sfeer van deze film. net als de prachtige shots van het Engelse landschap, om de subtiele humor en prachtige kostuums natuurlijk niet te vergeten.
Ik heb ervan genoten. Met volle teugen. Dat kwam ook zeker door de vier hoofdrolspelers. Emma Thompson - met Kate Winslet vormt ze een gouden duo als je het mij vraagt - zet een prachtige Elinor neer. En dan Hugh Grant, die wat hij ook speelt, altijd zo jongensachtig overkomt en daardoor iets heel innemends heeft - zelfs wanneer hij een zak speelt in Bridget Jones. In deze film is hij echt een jonge, wat verlegen edelman.
Maar als ik eerder geweten had - of de hoes goed gelezen had - dat Alan Rickman in deze film speelt, dan had ik hem waarschijnlijk veel eerder bekeken. Sinds ik hem in de Star Trek-parodie film Galaxy Quest als de acteur Alexander Dane die het buitenaardse bemanningslid speelt, genaamd Dr. Lazarus, heb gezien, ben ik weg van zijn manier van spelen. Zo eerlijk en oprecht. Hij heeft, vind ik, een mooie stem en een oogopslag waardoor je alles wat hij zegt he-le-maal gelooft. Daarna zag ik hem in de bioscoop in de eerste Harry Potter-film Harry Potter & The Philosophers Stone als Professor Snape. Wauw! In het boek vond ik het karakter weinig aan, maar in de film... nogmaals wauw! Dankzij Alan dus. En daartussen had hij mij eigenlijk al moeten opvallen in Love Actually. Zijn filmbio bekijkend zijn er meer films die ik ken waar hij in zit...
De eerste scène van Alan Rickman - als Kolonel Brandon - in Sense & Sensibility boeide mij direct. Hij reed op een prachtig paard de scène binnen... en mijn kijkershart. Ik weet niet wat hij heeft - superknap is hij niet - maar ik vind het geweldig om naar hem te kijken.
Naast deze vier prachtacteurs en -actrices doet zo'n beetje het hele neusje van de Engelse zalm wat acteurs en actrices betreft mee aan de film. Waardoor het verhaal veel diepte, humor en betekenis krijgt.
Ik denk dat ik er een nieuwe lievelingsfilm bij heb...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.