Eenzaam in het doel
Ik ben zojuist terug van het duel tussen FC Utrecht en Ado Den Haag. Hoewel de Ado-supporters alleen maar liedjes kennen om anderen mee te kwetsen, bleef het Utrecht publiek juist heel positief en optimistisch. Maar ja, wat wil je dan ook met zo'n club die aan het begin van de wedstrijd al de aanhang becomplimenteert met hun inzet. Wij waren zelfs zo aardig om over onszelf te zingen (O, wat zijn we lief. O, wat zijn we lief. Zo lief zijn wij in jaren niet geweest. Zo lief, zo lief!), terwijl de supporters van Ado de hekken van het uitvak op hun stevigheid testte. En zo hoort het ook, je niet gek laten maken door de liedjes van anderen, maar achter je eigen club staan.
Wie zich ook niet gek liet maken vandaag was Reneetje Ponk. Eenzaam en verlaten in zijn doel (Utrecht speelde voornamelijk op de helft van Den Haag) deed hij wat rek en strek oefeningen om de spieren vooral soepel te houden, mócht een verdwaalde Hagenees ineens voor het doel opdoemen. Maar niets was minder waar. In de tweede helft kwam Ponk twee keer in actie, waarvan ééntje maar een half schot op doel was en de ander maar een terugspeelballetje.
Goed gedaan jongens. Enne: succes aankomende donderdag in Zweden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.