Zoek de verschillen...

Weer zo een leuk idee op Facebook. Een vriend van mij en mijn broer plaatste ineens 'Zoek de verschillen' plaatjes op zijn Facebook van zijn hond met bijvoorbeeld Alf erbij, omdat zijn hond daar nog wel eens mee vergeleken werd. Prompt plaatste mijn broer een foto van mijn hondje en een ewok. Jaaaa.... dat kan ik natuurlijk ook (met een beetje hulp van mijn broer). Zoek de verschillen!

Deel 1


Deel 2


Deel 3: Sammie & Tickles

Throwback Thursday: Reuzen van de Zee

Eén van de leukste lessen (of moet ik zeggen ‘colleges’) op de Ichthus Hogeschool was voor mij Doelgericht Schrijven (naast Journalistiek). Naast het maken van artikelen of educatief lesmateriaal, moest je ook een communicatieplan maken bij je tekst. Dus voor wie is het (de doelgroep uiteraard) en waarom je een bepaald onderwerp hebt gekozen. De doelgroep voor dit artikel was kinderen tussen de 10 en 12 jaar. De doelstelling: kinderen duidelijk maken wat Potvissen nu eigenlijk zijn en ze bewust maken waarom deze Reuzen van de Zee aanspoelen, niet terug willen en dan sterven. Mijn gekozen medium was een korte lesbrief. Het gehele communicatieplan zal ik jullie besparen. Wil alleen nog wel vermelden dat ik een mooie 9 voor deze opdracht in de wacht heb gesleept. En daar ben ik nog steeds wel een beetje erg trots op.

De Reuzen van de Zee
Waarom spoelen Potvissen aan?
Tekst & Illustraties: Berry de Nijs, november 1997

Je hebt het vast wel op de televisie gezien; de vijf grote aangespoelde Potvissen die zaterdag 29 november op Ameland werden verzameld. Grote machtige reuzen van de zee, zielig naast elkaar op het strand. Veel mensen zijn wezen kijken. Zij werden Pottenkijkers genoemd. Maar geen van allen wist precies waarom ze waren aangespoeld. Jij wel?

Wat zijn Potvissen?
Potvissen zijn zoogdieren en ze leven in een kudde, net als koeien. Ze eten kleine
visjes en planten, zoals plankton en krill, maar ook inktvisjes. Dit voedsel komen ze
tijdens het zwemmen tegen en eten het dan lekker op. Potvissen zijn heel vriendelijk en nieuwsgierig. Ze zwemmen graag bij zeilboten. Zo kunnen de reuzen mooi gefotografeerd worden. Een potvis komt een klein stukje boven water om adem te halen, want, net als bij jou en mij, haalt hij zijn zuurstof met zijn longen uit de lucht. Een mannetjes Potvis kan wel 18 meter lang worden, een vrouwtjes Potvis blijft wat kleiner; zij wordt hooguit 121,12 meter lang. Als ze onder water zwemmen valt hun lengte nauwelijks op en lijken ze heel slank. Terwijl ze op het strand een zeer logge en uitgezakte indruk maakten. (foto: replica van een potvis op Ecomare, Texel | (c)berrydenijs)

Een verkeerde afslag
Als Potvissen aanspoelen gebeurt dat altijd rond de wintertijd. Ze zijn dan van het Noorden op weg naar het Zuiden. Ze zwemmen dan langs het westen van Groot Brittanië (rode pijl). Maar sommige slaan linksaf en zwemmen dan door de Noordzee (zwarte pijl). Op zich is dat niet zo erg, als ze maar niet te dicht langs de kust van Nederland zwemmen. Als dat gebeurt kunnen ze het juiste voedsel niet vinden en krijgen ze te maken met zandbanken, tijverschillen (eb en vloed) en ondiep water. Hierdoor sterven de Potvissen erg snel en spoelen ze aan op het strand. Dit geldt vaak voor één Potvis en niet bij een massastranding, zoals op Ameland.

Massastranding
Een massastranding betekent dat er meerdere Potvissen aanspoelen op hetzelfde tijdstip. Bij Wassenaar strandde er eentje. Voor hem kon bovenstaand verhaal gelden. Maar voor de vier Potvissen op Ameland niet. Na een onderzoek bleek dat de dieren erg ziek waren. En aangezien ze in een kudde zwemmen hebben ze elkaar aangestoken, zoals mensen elkaar ook kunnen aansteken met bijvoorbeeld een verkoudheid. Doordat deze reuzen ziek waren, konden ze hun weg niet zo goed meer vinden. En namen ze de verkeerde afslag. Nu is er nog een probleem waar men mee zit; het zijn alleen maar jonge mannetjes die zijn aangespoeld. Hoe komt dat dan?

Jonge mannetjes
Een reden die wordt gegeven voor het alleen maar aanspoelen van jonge mannetjes is dat de oudere mannetjes de jonge wegduwen uit de kudde. Hierdoor worden ze de verkeerde kant uitgestuurd en kunnen ze zo in de Noordzee belanden. Het is een soort machtspelletje tussen de mannetjes: de ouderen zijn sterker en hebben dan meer macht over de jonge mannetjes. Maar zeker weten doen we het niet. Dat komt door het onderzoek dat artsen hebben uitgevoerd om uit te zoeken waarom ze nu zijn aangespoeld. Uit dat onderzoek bleek dat ze ziek waren. Dat kan betekenen dat de oudere mannetjes de jonge hebben verstoten, omdat ze zo ziek waren. Om de kudde tegen het uitbreiden van de ziekte te beschermen.

Oriëntatie vermogen
Nu zitten de artsen met nog een probleem; waarom zijn het alleen maar mannetjes? Ook dat weten ze niet zeker, maar ze denken dat alleen de mannetjes de ziekte kunnen krijgen. Het vrouwtje zou de ziekte bij zich kunnen dragen, zonder er zelf last van te hebben. Ze geeft de ziekte aan de jonge mannetjes en die raken hun oriëntatie vermogen kwijt. Dit is het vermogen om de plaats te bepalen waar je jezelf bevindt; een soort ingebouwd kompas. Doordat ze hun gevoel voor richting kwijt zijn zwemmen ze verkeerd.

Aardmagnetische storing
Nu is er nog een mogelijke oorzaak voor het verkeerd zwemmen van de Potvissen. Er bestaat een magnetisch veld onder het aardoppervlak (net als een magneet trekt de aarde alles aan; hierdoor blijven wij op de aarde staan en vallen we er niet van af). Zoals de stroom uitval
wordt veroorzaakt door een stroomstoring kan er een storing zijn in het aardmagnetisch veld. Dit betekent niet dat we meteen van de aarde afvallen, maar bijvoorbeeld wel dat de zee iets langer vloed blijft. Volgens sommige wetenschappers is het aardmagnetische veld het kompas van Potvissen. Door een storing raken de zeereuzen hun weg kwijt. Door ziekte reageren ze eerder op deze storingen in het magnetisch veld.

Wat dan ook; altijd de weg kwijt
Hoe je het ook bekijkt de Potvissen spoelen aan, omdat ze even de weg kwijt zijn. Dit kan overal door komen. Ook nog door grote schepen die ze uiteen hebben gedreven of hebben bang gemaakt. Of door een ziekte, een machtspelletje of door een aardmagnetische storing. Maar waarom gaan ze dan zo snel dood?

De dood van een Potvis
Nu zal je denken ‘Waarom slepen ze hem dan niet terug? Dat doen ze toch ook met schepen?’ Dat is waar. Maar het terugslepen van een Potvis is onmogelijk. Dat komt door zijn gewicht. Hij weegt (op zijn zwaarst) 53.000 kilogram boven water. Onder water is hij lichter door de waterdruk. Dit gewicht kan je ongeveer vergelijken met het gewicht van ongeveer 10 volwassen olifanten bij elkaar. Als de Potvis boven water komt kan je hem al bijna niet meer redden. Door zijn eigen gewicht drukt hij zijn longen, hart en andere organen in elkaar. Hierdoor sterven Potvissen zeer snel. Ze hebben nog geprobeerd de Potvis die aanspoelde bij Wassenaar terug de zee in te duwen. Hij was nog niet gestorven toen ze hem vonden. Maar het duurde niet lang of ook hij ging dood door zijn eigen gewicht.

Reuzen van de zee
Reuzen van de zee, zielig op een rijtje op een Nederlands strand. Zo groot en mooi. Zwemmen door de grote wateren van de wereld. Om dan te stranden. Omdat ze, om welke reden dan ook, even de weg zijn kwijt geraakt.

Happy Birthday Grote Broer

Tja, grote broers blijven grote broers. Van harte gefeliciteerd grote broer, van je kleine zusje. As dattewe maar lang van die gekke dingen mogen blijven doen :D

Throwback Thursday: Trotse tante

Na het lange artikel over Zeehondencrèche Pieterburen van vorige week, deze week weer een Throwback Thursday foto. En weer eentje van mij en mijn lieve neefje. Henk is van de week 9 jaar oud geworden en wat een grote kerel is het al. Maar even terugdenken aan vroeger is natuurlijk. Zoals de open dag op de Peuterspeelzaal. Even lekker bij tante op schoot smullen van een ijsje. Ja, kleine jongens worden groot. En hoe groter ze worden, des te meer herinneringen heeft deze trotse tante.

Hieperdepiep HOERA!

Mijn neefje is 9 jaar!

9 jaar! Ik weet het nog als de dag van gisteren dat hij werd geboren en ik dus voor het eerst tante werd. Een titel die ik met trots draag.

Gefeliciteerd grote vent van me!

Foto van de Maand

Het is echt herfst! De blaadjes zijn met bakken tegelijk uit de bomen komen vallen, ik kamp al een week met een holte-ontsteking (maar hij is bijna weg, hoezee!) en het is gewoon echt koud buiten. Jawel, de tuindeur zit meer dicht dan dat hij open staat. Dat goldt ook zeker voor oktober - al werden we toen ook nog wel op warme dagen getrakteerd. Tussen de bedrijven door hebben we heel wat buien te verwerken gehad. Zoals in Dierenpark Emmen en op Landgoed Hoenderdaell afgelopen maand, maar ook genoten van zon in Apenheul en Ouwehands Dierenpark. En natuurlijk heb ik binnenshuis heel wat lol gehad met me Sammie. Kortom: oktober was weer gezellig. Gelukkig kan ik het allemaal delen met een berg mooie foto's. Het is weer tijd voor de Foto van de Maand, editie oktober. En als je over sommige foto's meer wilt weten, check dan de link en de afbeelding onder de foto.

03.10 Fotoshoot voor Cookie Report met set stylist Sammie


T is for...


5.10 Ayohee in Dierenpark Emmen


Dagje uit naar
Dierenpark Emmen met de PV KPN

9.10 Spannende Reageerbuisjes tijdens Lifestyle Lab in Amsterdam


Lifestyle Lab:
koffie, thee, chocolade & drankjes

12.10 Jambo & zoon - dagje Apenheul met Ploon


Doldwaze
Dierentuindagen

15.10 Een van mijn mini-mutsjes voor Innocent en het Nationaal Ouderenfonds


In de pennen
met de Goedgemutste Breicampagne

16.10 Omdat Sammie altijd wil spelen als je een deadline moet halen :D


19.10 De oehoe uit Landgoed Hoenderdaell


Een bezoek aan
Landgoed Hoenderdaell

22.10 Tijgertje Sammie - Halloween kostuum passen


23.10 Naar kastanjes vissende Berberaap - Ouwehands Dierenpark


Doldwaze
Dierentuindagen

28.10 Lekker wandelen met Sammie


29.10 Apenkoffie met een chimpje


Lazy Monkey:
Koffie met een verhaal

30.10 De Breiclub is in volle gang. Alles voor De Goedgemutste Breicampagne van Innocent.


In de pennen
met de Goedgemutste Breicampagne

31.10 Mag ik uw bestelling opnemen? (Hondenstreken als je zit te werken)

Throwback Thursday: op reportage naar Pieterburen

Onlangs las ik dat er zoveel zeehondjes op Ecomare waren gebracht dat ze - tot hun heel erg grote spijt - een opvangstop moesten instellen. Toen ik dat las moest ik meteen terugdenken aan die keer dat ik bij Zeehondencrèche Pieterburen - nu Zeehondencrèche Lenie 't Hart - op reportage ging tijdens mijn studie. We mochten namelijk zelf een onderwerp kiezen waarover we wilden schrijven. En omdat ik toch een OV-jaarkaart had en ik al een tijdje op de creche wilde gaan kijken, was de keuze snel gemaakt. Na een afspraak met de medewerkers te hebben gemaakt, ging ik op 24 februari 1998 op weg naar het hoge Noorden, naar Pieterburen. Dat was een aardige wereldreis voor mij, maar wel eentje waar ik zeker van heb genoten. Indrukwekkend ook om mensen met zoveel passie en liefde aan het werk te zien! En heel bijzonder om achter de schermen te mogen kijken en wel over het hekje te mogen stappen om een foto te maken. De reportage die ik schreef, zal ik vandaag met jullie delen. Wist je dat ik sinds die tijd ook donateur ben van de crèche?

Zeehondencrèche Pieterburen: Verwacht geen kunstjes, het is nu eenmaal een ziekenhuis

Februari/maart 1998 - tekst & foto's Berry de Nijs

Een stevige koude zeewind doet de geur van haringen niet verdwijnen. Even met je ogen dicht en je gezicht in de wind, voeten stevig op de grond. Het zachte klotsen van het water, het krijsen van een paar zeemeeuwen en het geluid van hongerige zeehonden dringen tot je door. Verder is het stil. Het gevoel van eenzaamheid en rust bekruipt je. Heerlijk even genieten! Totdat een vrolijke zeehond eens besluit met veel gespetter onder water te duiken. Je proeft een paar zoute waterdruppels op je lippen, die in je gezicht gesprongen zijn. Dan schrik je op uit dat vredige gevoel, doordat een klein meisje tegen je aan is gelopen. Je hoort de stemmen van vermanende ouders langs je afgaan. Voorzichtig doe je je ogen open. Dan besef je dat je helemaal niet op het wad staat, maar naast een bassin waarin drie grijze zeehonden zwemmen.

Je staat tussen de zeehonden in de zeehondencrèche te Pieterburen. Jaarlijks worden hier tussen de 80 en de 100 zeehonden binnen gebracht. En al die zeehonden worden na een paar maanden ook weer terug gebracht naar de Waddenzee, waar ze thuis horen. De zeehondencrèche is een druk bezochte plek. Maar verwacht geen kunstjes, het is immers geen dierentuin. De crèche kan je beter vergelijken met een ziekenhuis, waar zieke, verzwakte en verdwaalde dieren weer op krachten kunnen komen alvorens ze weer naar hun soortgenoten op het wad terug kunnen keren.

Loeskus de eerste zeehond
Voordat Lenie 't Hart, directrice van de crèche, begon met het opvangen van zeehonden, werd dit al eerder gedaan door de familie Wentzel. René Wentzel ging op zoek naar informatie over en naar de juiste voeding voor zeehonden. Vispap (gemalen haring opgelost in havermout extract) is voor jonge zeehonden de ideale voeding, zo ontdekte hij. Tot op de dag van vandaag wordt deze pap dan ook gebruikt in de huidige crèche. Nadat mevrouw Wentzel stierf, werd Lenie gevraagd om haar werk over te nemen. Op 21 december 1970 werd er een zeehondje gevonden op Lauwersoog. Toen was er nog niets klaar om zeehonden op te vangen, maar Lenie groef een teiltje in de grond van haar achtertuin. Daar moest Loeskus zo lang wonen. Na een paar weken kon hij weer terug naar de Waddenzee. Kort nadat de eerste zeehond was uitgezet, werden er betonnen badjes in Lenie's achtertuin aangelegd. Dat was het begin van de zeehondencrèche te Pieterburen. Nu is de zeehondencrèche uitgegroeid tot een opvangcentrum met zeven quarantaine hokken, een buiten-/binnenbad, vijd batenbaden en vier quarantaine badjes. Deze zijn allen gevuld met grijze zeehonden. Een bad is in bezig genomen door de gewone zeehond.

Anita Dijkens - hoofdzeehondenzorg
Van longwormen worden de zeehonden heel erg ziek, de meeste in quarantaine hebben nu ook longwormen. Een paar ervan hebben even een terug­slag gekregen van de medicij­nen, maar ze komen er wel allemaal weer bovenop. Sommige dieren zijn verkou­den. Bij de grijze zeehond is het lastig om zijn snot kwijt te ra­ken, aangezien ze een neus hebben met allerlei gangetjes. Wij helpen ze dan om hun neus te snuiten.

Haring uit het vuistje
Afgelopen winter is een slechte tijd geweest voor de zee­honden. Veel zeehondenpups zijn in de stormen hun moeder kwijtgeraakt en daardoor aangespoeld. Daar­naast zijn er ook veel zeehonden met longwormen bin­nen gebracht. Longwormen zijn wormen die een jonge zeehond in zijn longen kan krijgen. Ook kunnen de zee­honden hartwormen krijgen. Dat zijn wormen die in het hart gaan zitten. Door het verzwakte immuunsysteem van de zeehond hebben deze ziektes een grote kans om zich te ontwikkelen. De wormen worden door de zeehond opgehoest. Longwormen zijn gelukkig goed te behandelen, hartwormen iets minder goed. De ziektes ontstaan door vervuild water en vervuilde vis. De zeehonden worden allemaal eerst goed onderzocht of ze niet ergens een infectie hebben. Zijn ze niet ziek en kunnen ze anderen ook niet ziek maken dan gaan de niet zieke dieren samen in een bassin. De echt zieke dieren gaan in quarantaine waar ze goed behandeld worden. De zeehondenpups worden dan grootgebracht met vispap. Daarna gaan de verzorgers hen leren hoe ze vis moeten eten. Dat is niet makkelijk; de dieren weten immers niet hoe dat moet. In eerste instantie stoppen de verzorgers de vis in de mond van de zeehond en laten hem zelf kauwen, daarna moeten de dieren leren de vis uit de hand te eten. Zodra de dieren zover zijn om zelf te kunnen eten gaan de verzorgers de haringen in het water gooien, zodat de zeehond het eten niet te veel gaat koppelen aan mensen.

De patiëntjes
De zeehonden die het meest te vinden zijn in de crèche zijn de grijze en de gewone zeehond. Deze leven in de Waddenzee. Naast deze soorten wordt er ook wel eens een klapmuts binnengebracht. Dat is een zeehond uit Groenland, die wel twee-en-een-halve meter groot kan worden en op zijn zwaarst 400 kilo weegt. Deze wordt dan ook weer teruggebracht naar zijn thuis, met een helikopter. Ook gaan er regelmatig mensen vanuit Pieterburen naar Mauritanië of Griekenland om daar te helpen met de opvang van monniksrobben. Veel zeehonden die gevonden worden, waar dan ook, worden gebracht naar Pieterburen. Maar de hulp die een zeehond moet krijgen op het moment dat hij gevonden wordt is ook heel belangrijk. Daarom zijn er EHBZ posten langs de kust van Nederland tot en met Frankrijk.

EHBZ
Langs de kusten is een EHBZ (Eerste Hulp Bij Zeehonden)­ netwerk opgezet. Op deze posten werken vrijwilligers, zoals politie, kustwacht, visserij, vogelwacht, strandvoogden en strandjutters, die speciaal zijn opgeleid door de zeehondencrèche uit Pieterburen. Als er op het strand een zeehond wordt gevonden, dan wordt de dichtstbijzijnde post ingeschakeld. Het eerste wat er moet gebeuren is dat de zeehond vocht toegediend krijgt. Met behulp van een slang en een trechter wordt de zeehond ORS (Oral Rehydration Salt) toegediend. Dit voorkomt verdere uitdroging van het dier. Daarnaast is het ook heel belangrijk dat de zeehond zijn lichaamswarmte kwijtraakt. Je mag niet zomaar een plens water over het dier heen gooien, want zeehonden verliezen deze warmte via hun staartflappen, daar moeten dan ook natte en koude doeken opgelegd
worden. Terwijl de EHBZ mensen het dier de eerste hulp bieden, zorgt de zeehondencrèche voor het transport naar Pieterburen.

Marcel Sigers werkt in het bezoekerscentrum:
Mijn dierbaarste herinne­ring moet wel die aan de klapmuts zijn. Het was vorig jaar winter en hij was aan­gespoeld in Calais. De zeehond was twee meter veertig en woog nog maar 175 kilo. Het was zeer in­drukwekkend om te zien, hoe dat beest weer uitgezet ging worden; met de heli­kopter terug naar de plek waar hfj thuishoort. Maar dat beest was zo ontzettend zwaar geworden dat hij met een heftruckje die helikop­ter in moest!

Naast ziekenhuis ook bezoekerscentrum
In 1996 bestond de crèche 25 jaar. Dat is al een hele lange tijd. In de loop der jaren is er naast het zieken­huis ook een bezoekerscentrum gemaakt. In dit cen­trum worden de bezoekers geïnformeerd over de zeehonden, het ecosysteem in de Waddenzee en over het werk van de crèche. Het bezoekerscentrum bestaat uit een ruime hal, waarin een expositie te bewonderen is. Ook kan je waar het eten voor de zeehonden klaargemaakt wordt, je ziet vier zeehonden in quarantaineruimtes en je kan in een bassin kijken, zodat je de zeehonden kan zien zwemmen onder water. Vooral kinderen vinden dat erg leuk; ze gaan er uitgebreid voor op de grond liggen. Voor de hele kleine kinderen is er een zandbak, waar houten zeehonden in liggen.

Een kijkje in de keuken
Aangezien je op bezoek bent in een ziekenhuis gaat het werk gewoon door; in de keuken wordt het eten klaargemaakt, de zeehonden worden gevoerd, het water wordt schoongemaakt, maar ook worden de zeehonden gewoon uitgezet. Drie zware kisten, met in elk een grijze zeehond, worden door het bezoekerscentrum gereden naar de auto. De drie zeehonden zijn heel kalm, alsof ze weten wat er gaat gebeuren. Dat het werk gewoon doorgaat hoort ook bij de voorlichting en de informatie die de crèche aan de bezoekers wil meegeven. Iedereen die komt kijken, ziet nu ook precies wat er allemaal gebeurd in de zeehondencrèche.

Geen kunstjes?
Als je binnen bent uitgekeken, kan je door de achterdeur naar buiten. In het halletje voor de uitgang liggen donateurs kaarten en een gastenboek. Op de kaart staat heel groot: 'Verwacht geen kunstjes voor uw geld'. Het is immers een zeehondencrèche en geen zeehondenshow. De zeehonden zelf trekken zich echter weinig van deze woorden aan. Okay, ze laten geen bal balanceren op hun neus en ze springen ook niet door hoepels of klappen in hun flappen, maar ze gaan wel op hun achterflappen in het water staan. Daarnaast duwen ze elkaar lekker in het water of gaan op hun rug liggen om zo veel mogelijk zonnestraaltjes op te vangen. Ook zijn het meesters in de mimiek; met hun grote zwarte ogen kunnen ze de liefste en ondeugendste koppies opzetten. Daarnaast zijn het ook nog eens hele kieskeurige dieren; het middenstuk van de vis is nu eenmaal het lekkerst. Het is alleen zo vies voor de medewerkers om al die koppen en staarten uit het water te verwijderen! Gelukkig bezit de crèche een goed waterzuiveringsysteern, die de meeste vissenkoppen en -staarten al verwijderd. Onder de zeehondencrèche is een grote kelder waar de zuivering wordt geregeld. Ook wordt daar het water vermengd met zout. De meeste mensen denken dat de crèche gebruik maakt van zeewater, maar dat kan niet. De Waddenzee is te vervuild om te gebruiken voor zieke zeehonden, daarom wordt er gebruik gemaakt van gewoon leidingwater wat vermengd wordt met acht balen zout. Het water is dan bijna net zo zout als de zee. De opgevangen zeehonden hoeven dan ook niet zo lang te wennen aan de iets zoutere Waddenzee.

Snoezelen
Als je tussen de bassins doorloopt zie je ook hoe graag een zeehond in het gezelschap van zijn soortgenootjes verkeert; ze spelen met elkaar en duwen elkaar in het water. Maar be­langrijker nog is het snoezelen. Ze leggen dan hun koppies lekker dicht bij elkaar en het lijkt net alsof ze elkaar wat toefluisteren. Op deze manier zwemmen zeehonden ook met elkaar; zo kunnen ze elkaar in het water niet kwijtraken. Aangezien zeehonden graag bij elkaar zijn, worden ze ook in groepjes van drie à vier uitgezet. Ze hebben dan tenminste wat steun aan elkaar. Zodra ze zich in de zee hebben durven wa­gen, wordt er in het water al gesnoezeld. Deze eerste bange momenten moet je elkaar ook niet kwijtraken, dus houden ze hun koppies dicht bij elkaar.

Sue Davis, Engelse stagiaire:
Het vrijlaten van de dieren is het mooiste wat er is. Je ziet je werk; ik bedoel, je ziet een zeehond heel erg ziek binnenkomen, en om hem dan ook weer helemaal gezond terug te brengen naar de zee, dat is gewoon ongelooflijk mooi!

Goede zorg
Dankzij een goede intensieve verzorging knappen de dieren snel op en kunnen ze weer gauw terug naar hun huis, de Waddenzee. Als je ook kijkt naar zeehonden die nu rondzwemmen, dan zie je lekkere dikkerdjes door het water schieten of aan de kant liggen. Zodra de zeehond op zijn volle gewicht is en hij is niet meer ziek, dan mogen ze terug. En dat is maar goed ook. Deze dieren horen niet in een kooi of een hok, maar lekker in het water van hun eigen zee. Jammer genoeg is die zee vervuild en zullen de zeehonden ook steeds ziek worden. Gelukkig kunnen de zeehonden dan rekenen op Lenie en haar medewerkers. En of je nu op de administratie werkt of in de zorg, iedereen moet een keertje mee de zeehonden uitzetten. Daar werk je nu eenmaal voor en dat moet je dus ook een keer meegemaakt hebben. De medewerkers van de crèche gaan graag een keer mee. Dapper trotseren ze de koude wind op het wad, om de zeehonden terug te brengen naar hun soortgenoten. De achterblijvers hebben daardoor wel een nog drukkere dag.

Frowien Glas, administratie:
Het werk op de crè­che is heel erg leuk. Dat komt doordat het leeft; er zijn zeehon­den en bezoekers. Het
is geen zakelijke fa­briek; maar een heel levendig bedrijf.

Hectisch en druk
Dat het werk op de zeehondencrèche druk en hectisch is zal je wel begrijpen. Het is nu eenmaal geen baan met vaste vooruitzichten. Elke dag zal anders zijn dan de vorige. Je weet immers nooit of je die dag zeehonden gaat ophalen of gaat terug brengen. En ook niet hoeveel dat het er dan zijn. Dat maakt het werk leuk en veelzijdig. Daarnaast is het werk lichamelijk ook erg zwaar; een gezonde zeehond weegt al gauw 40 à 50 kilogram. Daarnaast moet er ook schoongemaakt en met kilo's vis gesjouwd worden. Geestelijk is het werk ook best zwaar. Je moet heel veel nadenken over wat je doet, of de dieren de juiste medicijnen krijgen, welke er wel en welke niet meer met de hand gevoerd hoeven te worden et cetera. Ook staat er niet precies vast wat voor een werkje doet. Je moet gewoon overal in kunnen springen als dat nodig is. Het werk wordt daardoor zeer gevarieerd en spannend, aangezien je van tevoren niet weet of je nu een dag op de administratie moet zitten of dat je zeehonden gaat uitzetten.

Boukje Mulder, waarnemer:
Mijn dierbaarste herinnering heb ik aan Klaas (wijst op een foto op haar prikbord). Ja, die op die roze hand­doek. Hij kwam half dood binnen en hij ging weer helemaal gezond terug naar huis.

Snotneusje
Mijn bezoek aan de zeehondencrèche zal mij nog lang bijblijven, vooral de stilte en de wind. Het gevoel alsof je op het wad staat. Ook ik heb een dierbare herinnering aan de crèche, namelijk het zeehondje wat zo rechtop in het water ging staan met zijn snot­neusje. Voordat ik de crèche ging verlaten, liep ik nog even rond te kijken in de verschillende vitrines. Naast de zandbak viel mijn oog op een gesigneerd T-shirt. De tekst die daar op staat, zit nog steeds in mijn hoofd. Ik had het zelf namelijk niet zo pakkend kunnen opschrij­ven:

Zeg niet:
Het Wad
So what?
Maar:
Dóe wat
Aan het wad
- Paul van Vliet

Daar word ik vrolijk van...

Op Facebook gaan veel tags de rondte waarbij je foto's moet plaatsen. eerst was ik getagd in een opdracht met vijf selfies en daarna met vijf dagen lang een zwart-wit foto plaatsen met een positieve vibe. Nu werd ik genomineerd om 5 dagen lang iets te posten waar ik blij van word. Bij deze plaats ik ze ook hier op mijn blog. Kijk daar word ik nu ook vrolijk van. :D

Dag 1 ik word blij van het bezoeken van dierentuinen. Lekker in de buitenlucht, kijken naar dieren en deze natuurlijk vastleggen op de gevoelige plaat, zodat ik thuis heerlijk kan nagenieten van een heerlijk dagje weg


Dag 2: Ik word blij van dit zwart met witte gezichtje. Iedere dag weer. Hoezeer ik soms ook mijn ouwe bokje kan missen, zou ik dit koppie ook niet meer willen missen. Puppy liefde


Dag 3: Familie & Vrienden. Daar kan ik eigenlijk maar 1 ding over zeggen, want het spreekt wel voor zich. ♥ ♥ ♥- ik hou van jullie!


Dag 4: Muziek. Luisteren, zingen, saxofoon spelen, maken... muziek is een deel van mijn leven en een deel van wie ik ben. Ik word blij van heel veel soorten muziek, maar ik heb altijd wel mijn voorkeuren waar je me voor wakker kunt maken.


Dag 5 alweer. Waar ik blij van word is schrijven. Of het nu een Cookie Report, een verhaal of een blog voor Writing Berries is, ik hou ervan om een tekst te creëren. Dat geldt natuurlijk ook voor het schrijven van blogs en artikelen voor opdrachtgevers. Schrijven is mijn pure passie! En daar word ik iedere dag weer blij van.