En dat was de eerste. Wat een ellende, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Ik liep in de Hema om taart te halen en ineens zag ik niets meer met mijn rechteroog. Lichtflitsen en een knallende koppijn. Fijn! Eenmaal thuis gekomen kwam echt alles, maar dan ook alles eruit. Het is een vies praatje, maar wat voelde ik me ellendig. Ik dacht eerst buikgriep ofzo...
Dinsdag heb ik mezelf uit bed geschopt en de hele dag op de bank gehangen. Woensdag niet gaan sporten maar wel weer begonnen met een beetje werken. Ziek zijn? Ammehoela, dacht ik. Totdat het donderdagavond was en papa thuis kwam: hoppa, migraine aanval nummer 2. Gelukkig iets minder heftig, maar met de eerste nog in mijn lijf knap vermoeiend. Dus vrijdag op de bank nog met de huisartsenpraktijk gebeld die bevestigden dat het migraine was en stevige pijnstillers voorschreven die mijn broer wel voor me op wilde halen. Aardig stoned van de 600mg ibuprofen - met het zuur erbij - sliep ik de vrijdag en zaterdag door en voelde me zondag ietsjes beter.
Totdat zondagmiddag aanval nummer 3 mij als een sluipmoordenaar besloop en ik het echt helemaal had gehad. Samen met papa naar de huisartsenpost in het ziekenhuis geweest, want ik wilde toch echt dat iemand mij nu face to face geruststelde. De ontzettend vriendelijke en vooral rustige arts constateerde inderdaad ook dat het migraine aanvallen zijn geweest. Vertelde me dat ik me geen zorgen hoefde te maken en adviseerde paracetamol (omdat ik zo het zuur had van de ibuprofen) en om maar eens drie dagen te gaan slapen.
Ik kan je vertellen, dat klonk als muziek in mijn oren. Bovendien was mijn lijf aardig uitgeput van de hele week en was slapen eigenlijk niet eens zo moeilijk. Donderdag ging het al beter en kon ik weer wat schrijven (met de hand, lekker ouwerewets) en vrijdag dan toch weer lekker gewerkt. Met veel pauzes, want man wat een uitputtingsslag was dit.
Maar goed. Mijn 36ste levensjaar ben ik misschien wat vreemd begonnen, maar de ochtend was superfijn met heel veel leuke berichtjes en zelfs verrassingsvisite. En de avond was toch ook leuk, zo tussen de ellendige bedrijven door, want ik heb mooie cadeaus gehad. Toch is het ook een teken dat ik misschien wat te veel hooi op mijn vork heb genomen en me iets meer zorgen heb gemaakt om mijn naasten dan ik had hoeven doen... Maar ja, dat ben ik.
Gelukkig heb ik het gehad. Ga nog wel volgende week even met mijn huisarts praten of ik iets kan doen, maar dat zie ik dan wel weer. Dit weekend doen we nog lekker rustig aan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.