Schor & Kippenvel
Gisteren leek het even of we landskampioen zijn geworden. Man, man, man, wat een ontlading. We waren getuige van een prachtige wedstrijd. De verdediging was sterk, het middenveld goed, Fortuné uitmuntend. We hadden de overmacht op Heerenveen, maar we wilden maar niet tot scoren komen. Hoewel we genoeg kansen hadden. Zowel in de eerste als in de tweede helft.
De wedstrijd was geweldig om te zien. En ik dacht steeds aan wat ik in de bus op de heenweg tegen Ron had gezegd toen hij vroeg met hoeveel we gingen winnen vandaag. '1-0, in de laatste minuut.' En die laatste minuut kwam steeds dichterbij.
Even leek het mis te gaan toen Joost Broerse een tackle inzette naar de bal, door het strafschop gebied heen gleed en niet de bal maar de Heerenvener raakte. Penalty, zei Bossen. De man die hem nam had wellicht niet gerekend op de reputatie van Utrechtse keepers. Namelijk die van penaltykillers. Michel Vorm - ditmaal in het zeegroen, ook een mooi shirt - hield er wel rekening mee en pakte als een kat de bal uit de hoek. Het applaus en geschreeuw was dan ook zeker terecht.
Utrecht bleef druk zetten. Joost werd eruit gehaald en Pino Rossini kwam erin (aanvaller voor een verdediger), Foeke ging blijkbaar voor de winst. En Pino bracht het verschil, bijna... Samen met Fortuné werd het nog gevaarlijker voorin en de blauwe broekjes van Heerenveen waren rijkelijk vertegenwoordigd in het strafschopgebied. Totdat...
Fortuné in de allerlaatste minuut met een prachtige actie het strafschopgebied inkwam en daar van achter onderuit werd gehaald. Geen twijfel mogelijk voor Bossen: Penalty.
Iedereen in het stadion stond.
Iedereen schreeuwde en joelde en zong en klapte en gilde.
En Gregor die afgelopen dinsdag nog tegen AGOVV de penalty miste, nam de bal, legde hem op de stip en stond klaar voor zijn aanloop.
En het stadion ontplofte! Want de bal belandde achter de keeper van de Friezen met een keihard schot.
Man, man, man... die laatste drie minuten waren zo spannend, zo energievol, wat een geluid kan een stadion produceren. Niemand zat meer en ik had zulk dik kippenvel dat ik voor het eerst gisteren blij was met de lange mouwen van mijn keepersshirt.
O wat was dit gaaf!
Michel werd door de jongens nog naar de Bunnikside gestuurd voor een applaus voor hem alleen, hij was overigens ook tot Man of the Match uitgeroepen en ik denk dat de volgende ploeg die een pingel tegen Utrecht krijgt wel met knikkende knietjes achter de bal plaats zal nemen.
Ook de rest van de ploeg werd bejubeld door het publiek. Ze kwamen alle tribunes langs voor hun bekende groet - hand in hand en dan onder het 'hey, hey, hey' van het publiek de handen de lucht in.
Ik heb genoten.
Wat een wedstrijd.
Op naar de volgende...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.