Okay, het was niet de mooiste wedstrijd die ik ooit gezien heb. Het was ook niet de meest soepele... Ze hingen (om mijn papa te citeren) als pupillen in de middencirkel. Om iedere bal moest worden geknokt... meerdere malen. Slechte passes, mensen die doorliepen, ballen die wegglipten. Het was het zogenaamde Hotseknotsebegoniavoetbal.
Maar het was wel één van de spannendste wedstrijden die ik heb meegemaakt tot nu toe. Het zinderde in Galgenwaard. We schreeuwden, zongen en klapten. Juichten en hielden de adem in. We telden de secondes af totdat het verlossende fluitsignaal zou klinken. Iedere minuut was er één, iedere seconde één teveel. We hielden ons hard vast en konden tot slot geheel uit ons dak gaan. Want het was niet mooi... maar wel mooi de overwinning. 3-2 stond er op het scorebord, in ons voordeel.
Eerst kwamen we op achterstand. Heracles maakte ongelukkig de 0-1. Daarna maakte v/d Berg al snel de 1-1 waarop de 2-1 door v/d Haar werd ingetikt. Helaas volgde toen de 2-2 door onoplettendheid. Daar gingen we weer en ik kon alleen maar denken: alsjeblieft geen verlenging!
Gelukkig werd de verlenging ons gespaard: na een poging op doel van v/d Berg kwam in de rebound de bal achter de doelman van Heracles te liggen dankzij de teen van Tanghe. 3-2, wat een heerlijk gevoel... vooral zo'n ontzettende opluchting!
Opluchting op het veld... de tribune slaakte ook een zucht van verlichting!
Ik zeg altijd: het gaat er niet om hóe je wint, als je maar wint. Maar heren, één verzoek, kan dat in het vervolg ietsjes minder zenuwslopend?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.