Foto van de Maand

Vandaag is het de laatste dag van februari en dus tijd om weer een foto van de maand te gaan kiezen. Hoewel ik hoop vanavond er een paar te maken, heb ik voor nu deze gekozen als favoriete foto van de maand.



Hij is en blijft mijn lieffie...

Big world...

Geschokt. Dat is denk ik het woord dat het beste past bij hoe ik mij voelde deze week. Maar ook in de war, geschrokken en ongerust. Begin deze week werd Christchurch in New Zealand door elkaar geschud dankzij een stevige aardbeving. De kerk (het middelpunt van de stad) onthoofd, gebouwen plat, honderden mensen gewond en overleden. Pure ellende. Vooral als je de bizarre foto's op Internet zit te bedenken en je afvraagt: 'Waar is mijn achternicht in deze chaos'.

Ik ben niet de enige Nederlander met familie in New Zealand, maar als je dan zo links en rechts leest dat het godzijdank goed met hen gaat, word je wel ongerust wanneer je zelf nog niets gehoord hebt. En het duurde... en duurde maar... en ineens voelde de planeet waarop we wonen als een immens groot ding met onoverkomelijke afstanden.

Dus werd het tijd voor een zoektocht. Op de websites van vermiste personen kon ik haar niet vinden - hemel zij dank - en wetende dat haar cafeetje en huis buiten het centrum lagen (lang leven Google Earth) werd de hoop groter dat ze in orde was. Maar toch wilde ik dat zeker weten. Maar wat doe je als je e-mail niet aankomt en je geen telefoonnummer hebt? Juist... op zoek naar mensen die je willen helpen.

En die zijn er genoeg! Via Twitter en Facebook heb ik gevraagd of er mensen waren die misschien nieuws hadden uit Christchurch. Ook vond ik iemand bij de Nederlandse Christchurch community die met liefde wilde helpen. Verschillende mensen stonden ons te woord met goede gedachten, maar ook met 'geen nieuws' of 'geen informatie' om ons mee te helpen. En hoewel de wereld zo groot voelde, bleek hij hierdoor kleiner dan hij is.

Gisteren heeft papa op Hyves zitten zoeken en vond nog familie van onze (achter)nicht in Nederland en stuurde hen een mailtje. Nogmaals dank voor het snelle en vooral fijne antwoord: alles is goed met haar. Het is een puinzooi in New Zealand, maar ze zijn veilig en aan het opruimen.

De opluchting was erg groot! En ik ben heel blij dat deze grote planeet dankzij social media een stuk kleiner lijkt.

The world may be shattered
But I'm glad that you are safe
Hope my thoughts will reach you
Traveling across the ocean on a wave
My thoughts are also with the ones
That are lost and sadly gone
So I'm sending lots of strength
To Christchurch and everyone...

Flying Brother

Hoewel ik al vanaf vrijdagavond loop/zit te koukleumen (vrijdagavond in de Galgenwaard, zaterdag de hele dag in het Dolfinarium en alle tijden tussendoor wandelend met mijn kleine rakker) ging ik vandaag toch ook weer op pad in de kou. Want het komt niet vaak voor dat ik een vrije zondag heb en dan naar een tenniswedstrijd van mijn grote broer kan gaan kijken.

Ik was bang dat ik te laat zou zijn voor de match van 1 uur, maar toen ik om half 2 aan kwam sloffen was hij nog met zijn dubbelmaatje aan het inslaan. Ik had dus tijd om met mijn bakkie koffie mezelf te installeren bovenop een picknicktafel die strategisch aan de balustrade van het balkon van het clubhuis was geplaatst. Daar kon ik door het kippengaas heenkijken naar de wedstrijd die dus schuin onder mij afspeelde.

Nou... ik heb genoten! De hele wedstrijd was de koude wind meer dan waard. Er werd supergoed getennist (mijn broer is een beest aan het net) en er waren rally's bij die Roger Federer waardig waren. De tegenpartij (een damesdubbel) dacht de zwakke plek van het team te hebben gevonden door de partner van mijn broer zo cross mogelijk de baan uit te drijven, omdat ze te bang waren dat mijn broer aan het net een scherpe uithaal zou doen. En daarbij vloog hij letterlijk voorbij! En als die ene glimlach dan op zijn gezicht komt, weet je dat de winst nabij is! Uiteindelijk wonnen ze dan ook met 6-4 6-4!



En wat deed zussielief tijdens deze wedstrijd? Die hield een wedstrijd verslagje bij op Twitter en Facebook...!

Koud, maar mooi & gezellig

Eindelijk: na maaaaaanden wachten opende het Dolfinarium vandaag dan eindelijk haar deuren weer. Na ja, maanden wachten is wat overdreven aangezien eind oktober de deuren werden gesloten om vervolgens met de Dolfijne SintShow en de Winteropening tijdens de Kerstvakantie weer een paar keer open te gaan. Maar toch, als je in december voor het laatst geweest bent, kan dat eerste weekend niet snel genoeg komen!

Vandaag was het dus zover: het seizoen is begonnen. En zoals ik ook de allerlaatste dag altijd het Dolfi bezoek, ben ik er ook altijd de allereerste dag. En ja... uiteraard weer teveel foto's gemaakt - na ja... je kunt eigenlijk nooit teveel foto's maken vind ik - en een paar echt mooie geschoten. Dat wordt aan het einde van de maand lastig kiezen welke foto, foto van de maand gaat worden...

Momentje voor mezelf?

Omdat ik eigenlijk altijd wel in de gaten wordt gehouden, waar ik ook ben in huis...


I've got my eyes on you...

Happy Valentine!

Always looking out for eachother...

Luv ya... allways

Nieuwe video: Never Gonna Leave This Bed

En daar istie dan: de officiële video van Maroon 5 voor het prachtige nummer Never Gonna Leave This Bed. Een van mijn favoriete nummers van het album Hands All Over. 't Is wat om in een glazen bak rond gereden te worden, of om lekker in bed te liggen met al die mensen om je heen, maar de video is echt gaaf geworden. En volgens de Twitter berichten zijn de mannen zelf ook niet ontevreden... Al zei Adam wel dat "I think that shooting this video has officially broken down all of my social barriers"... just check it out! Enne Thank YOU!

Lets hear it for New York!

In maart komt er weer wat leuks naar de schappen... en ik heb het vandaag allemaal al mogen zien! Wat ik wel kan verklappen: ik heb in een NY Yellow Cab gezeten, New Yorkse hippe hapjes gegeten, Smoothies gedronken en dat laatste geserveerd door twee zeer leuke mannen in NYPD suits! Ow... persbijeenkomsten kunnen zo leuk zijn!