Stel je eens voor: het is berekoud buiten en de zon schijnt in een strakblauwe hemel. Je adem danst als stoom voor je mond en de grond lijkt te kraken van de vorst. Alles zit onder de rijp en ruikt naar dennebomen. Bij de grote skihut staan de ski's buiten en je ziet een paar snowboarden binnen staan. Je verwacht het geluid van de kabelbaan... maar je hoort het gebrul van... Stellar Zeeleeuwen. Dat is winter in het Dolfinarium.
De walrussen en stellar zeeleeuwen hadden het vooral naar hun zin in deze vrieskou. De zeehondjes lieten alleen hun hoofdjes zien. De Californische zeeleeuwen hadden er bar weinig zin in. Het bassin van de roggen en haaien leek te stomen (want de lucht boven het water was nu eenmaal kouder dan het water zelf) en de dolfijnen... waren vooral onder water heel gezellig.
Een dolfijn die ik niet kende - er zijn wat nieuwe dolfijnen in het Dolfinarium komen wonen - vond het erg gezellig aan het glas en kwam telkens even kijken. Spat & Parel zijn enorm gegroeid en Skinny vond het ook allemaal wel best dat wij gezellig aan het glas naar haar stonden te kijken.
De show was nieuw en speciaal voor de winteropening samengesteld. Het begon met een prachtige film over de aarde - gezien vanaf de maan - en dat wij mensen daar wonen met zoveel verschillende dieren. En dat we met de ene diersoort een grotere band hebben (zoals honden en natuurlijk dolfijnen) dan met andere (een lekker haaiebekkie en slangensmoeltje kwamen er voorbij). En over de band tussen mens en dolfijn ging de show. De Winterfee bezong dit alles, met speciaal bewerkte liedteksten van Tarzan (Eén huis, twee werelden en Jij bent in mijn hart). Prachtig. En ze zong Jij bent in mijn hart zo mooi dat de tranen over mijn wangen biggelden. Echt schitterend. Ook de verlichting was mooi. Maar de sprongen en spectaculaire stunts van trainer en dolfijn bezorgden kippenvel.
We hebben genoten gisteren van het Winter Dolfinarium. Een goed einde van 2008.
Het was weer gaaf afgelopen zondag in Stairway to Heaven!
Vandaag heb ik één van de grootste momenten van opluchting gekend, dan ooit tevoren. Ik kreeg namelijk te horen dat ik niet ziek ben. En dat is echt het meest fijne dat iemand je kan vertellen.
Na de show hebben we aan het hekje gestaan. Dat ging goed, omdat het dus niet zo druk was en we aan de trap op de tweede rij zaten. Henk klemde zijn handjes aan het hek en het allermooiste? Dat de trainer langskwam met de dolfijnen en Henk ze zo goed kon bekijken. Eerst had ze er 2, daarna kwamen de andere 2 erbij. En tante? Die knipte zo snel mogelijk een paar mooie foto's!