Just me...

Een dag begint. De avond valt. Seizoenen wisselen. Alles verandert... ...ik ook... ...Weet jij nog wie je was?

woensdag, september 10, 2003

Airborne: spierpijn & tranen in een prachtige omgeving

Thank you for my freedom

Afgelopen zaterdag 6 september heb ik de Airborne herdenkingswandeltocht gelopen. Een prachtige, leuke, emotionele ervaring was dat! De Airborne wandeltocht is een herdenkingstocht, waarbij de gesneuvelde soldaten van Operatie Market Garden worden herdacht. Voor meer details wil ik graag verwijzen naar de links sectie op de airborne website.

Omdat het om een herdenking gaat, lopen er dus ook soldaten mee van verschillende onderdelen, de marechaussee (of, volgens TV Gelderland, de Mariochjauzee) en buitenlandse militairen. Alle militairen gingen bij de start onder een mooi spandoek door met de tekst: ...Op dat wij niet vergeten. Iets wat dreigde te gebeuren, ware het niet dat het politiekorps van Renkum direct na de oorlog met deze wandeltocht is gestart. Op de begraafplaats werd een krans gelegd door de Noorse soldaten en hun muziekkorps bestaande uit meisjes. Zelf heb ik iets in het gastenboek geschreven.

Thank you for my freedom. Rest in peace, always, love Berry. PS I will never forget...

De tocht (wij (mama, papa, hondje Bassie en ik) liepen 15 km) was af en toe best zwaar omdat het Oosterbeekse landschap golft. Eén beklimming was zelfs 8%, ook naar beneden...

Het leukste moment? Dat waren er veel, vooral omdat Bassie zich afvroeg waarom hij met zoveel mensen 'uit' ging, en wat al die wandelende bomen (militairen) toch deden. Hij vond ze zo leuk dat hij, wanneer hij ze zingend aan hoorde
komen, ze al voor de voeten ging lopen om ze allemaal even aan te kijken. Wat natuurlijk een hoop reacties opleverde zoals: 'Jij zult wel moe zijn vanavond!', 'Hallo, mocht jij ook mee?' en 'Jij hoeft vanavond niet meer uit zeker.'.
De Engelse jongerendivisie verklaarde hem 'So cute!'. Dus zijn dag kon ook niet meer stuk! Op de terugweg in de auto viel hij als een blokje in slaap.

Een ander gaaf moment was het laatste stuk. Eigenlijk zo'n stuk waarbij je echt gaat afzien. Maar de jongens van de marechaussee, die het ook even niet meer leken te zien zitten, werden door hun commandant het laatste stuk doorgeholpen en daarbij vielen wij in de pas. Ook hielp het zeer dat we het laatste stuk achter de muziek aan konden marcheren. Ging het meteen een stuk soepeler. Eenmaal terug op het sportterrein zijn we snel onze medailles gaan halen. Althans, ik kreeg een medaille, het was mijn eerste keer, en mama en papa kregen een drietje. En Bassie? Met hem deel ik de medaille!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bedankt voor je reactie! Reacties worden voor plaatsing eerst ter goedkeuring voorgelegd aan de auteur.

B'Day Countdown