…een heel bijzondere dolfijn genaamd Beachie. Ooit woonde hij in de Lagune van het Dolfinarium in Harderwijk, maar de laatste jaren woonde hij in Boudewijn Seapark in Brugge, België. Dit verhaal gaat over een meisje en de dolfijn die haar altijd wist te troosten… Zelfs nu hij er niet meer is. (foto’s: Berry de Nijs genomen in Dolfinarium & Boudewijn Seapark, enkele gemaakt door medewerkers van Boudewijn en door VTL Photography).In 2004 overleed heel plotseling mijn mama. Vreemde maanden vol verdriet gleden langzaam voorbij en het werd zo vanzelf zomer. Een zomer waarvan papa en ik niet wisten wat we er mee aan moesten. Vakantie… daar hadden we helemaal geen zin in. Waar moesten we heen? Uiteindelijk besloten we om iets heel anders met de vrije weken te doen en togen wij naar het Dolfinarium in Harderwijk. Wat daar precies gebeurde, dat kan ik maar moeilijk verklaren, maar het park gaf rust. Het klotsende water, de krijsende zeemeeuwen, de bolle ‘zee’wind en de fluitende walrussen brachten rust. En de Lagune (nu Odiezee) helemaal. Hangend over de reling, kijkend naar de dolfijn… het bracht een stukje innerlijke rust terug dat ik maanden daarvoor was verloren. Na drie bezoeken die zomer besloot ik mijn eerste abonnement aan te schaffen.
Telkens als de emoties mij teveel werden, greep ik mijn camera, stapte ik in Keevie en racete ik binnen de toegestane snelheid naar mijn diepzee vriendjes. Bij hun kon ik alle narigheid voor een paar uur vergeten, mijn hoofd resetten, mijn emoties de baas worden en kon ik weer verder met mijn nog steeds overhoop gegooide leven.
Op één zo’n emotionele achtbaan dag kroop ik bij het onderwater panorama (nu Odiezee café) achteraan op een houten bankje tegen het raam. Ik wilde het water horen bewegen en kolken, dus deed ik mijn ogen dicht en liet wat tranen vloeien…
…opeens voelde ik mij bekeken. Boos keek ik rond het onderwatercafé rond, klaar om iemand af te snauwen. Maar het café was leeg – op de horecamedewerkster na en die kon mij hier onmogelijk zien zitten. Toch bleef ik voelen dat er een paar ogen heel aandachtig op mij gericht waren. In mijn ooghoek merkte ik hem ineens op: een dolfijn. Een grote, mooie, dolfijn. Hij zweefde stationair in het water naast mij achter het glas en keek mij met zijn kleine oogjes recht aan. Vol belangstelling. Misschien wel liefdevol. Hij leek mij te vragen: ‘Mensje, waarom ben je zo verdrietig?’ Ik legde mijn hand tegen het glas en begon heel zachtjes te vertellen waarom. Geïnteresseerd bleef hij naar me kijken en kwam zelfs straks tegen mij aan liggen. Het enige dat ons scheidde was het glas, maar ik voelde hem en al zijn energie. Af en toe ging hij naar boven voor een hapje lucht, maar hij kwam terug. Totdat mijn ergste tranen waren verdwenen en mijn hart een stuk minder zwaar was. Toen keek hij mij nog een keer aan en zwom weg…
Een incident? Niet in mijn ogen. Dit herhaalde zich namelijk nog een paar keer tijdens verschillende bezoeken en ik had de eerste keer het golfje bij zijn oog in mijn geheugen gegrift, waardoor ik wist dat het om hetzelfde dier ging. Dankzij zijn belangstelling kon ik al kletsend mooie foto’s van hem maken. Dankzij de foto’s leerde ik de naam van mijn zwemmende engel: Beachie. Ik heb lang van ‘mijn’ dolfijn mogen genieten, zowel onder water als boven water. Meneer maakte met zijn lange lijf de mooiste bommetjes met het meest opspattende water, zowel in de Lagune als later in de Koepel (nu DolfijndoMijn). Het bericht dat hij vanwege het Europees fokprogramma ging verhuizen, sloeg bij mij in als één van zijn bommetjes…
Gelukkig bleef hij redelijk dichtbij: België. Op dik twee uur rijden afstand. We – ik en andere Beachie vrienden met ieder hun eigen Beachie-verhaal – togen al snel naar Boudewijn Seapark om van onze kanjer te genieten. Net als van zijn dames. Als bonus konden we op de foto met een dolfijn. En wie was dat? ‘Onze’ Beachie! Een glimlach en wat tranen zorgden voor een weerzien om nooit meer te vergeten!
Uiteraard zijn we nog een paar keer terug gegaan en hebben we zelfs tijdens een Dichter bij Dolfijnen programma met onze schat gespeeld en geknuffeld. De dolfijnen douche van Beachie en zijn Roxanne was daarbij het hoogtepunt. En telkens als ik hem zag, kreeg ik datzelfde gevoel van geborgenheid en vertrouwen. Alsof Beachie tegen mij wilde zeggen: ‘Het komt allemaal goed.’
De laatste keer dat ik hem zag, was tijdens de première van de Nocturne Aquashow afgelopen december. Ik mocht hierbij aanwezig zijn voor mijn Writing Berries blog. Ik kon mijn geluk niet op, want ik mocht nog een keer met hem op de foto. Zijn kin strelen en hem nog eens diep in de oogjes kijken. Zijn liefde voelen en hem mijn liefde voor hem geven. Een magisch moment dat ik vanaf nu extra ga koesteren.
Dolfijn Beachie is namelijk in het weekend van 21 februari heel plotseling overleden door een gesprongen adertje in de luchtzak. Bij mensen, zo vertelde Geertrui van Boudewijn Seapark mij, heet dit de sinus. De luchtzak is heel klein en bevindt zich in een zijvertakking van het blaasgat. Hier kunnen dokters helemaal niet bij. En daarom was er helemaal niets aan te doen. Nieuws dat wederom insloeg als een bommetje van Beachie. En dat maakte het schrijven van dit verhaal extra moeilijk.
Lieve Beachie, dank je wel voor je troost en de vreugde die je mij – en anderen – gegeven hebt. Dank je wel dat je mij opmerkte door het glas, toen ik heel hard een vriendje nodig had om mijn ziel te sussen. Ik ga je heel erg missen. Maar gelukkig heb ik foto’s die mij net zo veel troost bieden en herinneringen aan jou die daar ook bij helpen. En sterkte aan iedereen waarvoor jij ook een bijzondere dolfijn bent.♥
